ΑΡΙΘΜΟΙ, ΠΑΓΙΔΕΣ, ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ … ΚΑΤΕΡΙΝΑ!

Δεν είναι λίγες οι φορές που το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια, ιδίως αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις, υποχρεώσεις και σημαντικά γεγονότα στην ζωή. Η ψυχοσύνθεση των πρωταθλητών παραμένει ένα ζήτημα που «πλάθεται» μέρα με την μέρα, χρονιά με την χρονιά, διοργάνωση με την διοργάνωση. Δεν αποτελεί πλέον ταμπού να μιλάμε για την ψυχολογία στον αθλητισμό, το άγχος και την πίεση που κρύβεται πίσω από την σκληρή δουλειά και τις ατελείωτες ώρες προπόνησης όταν αυτές αθροίζονται πριν από ένα άλμα, μία κούρσα, μία ρίψη.

Πολύ συχνά κολλάμε σε πράγματα «μικρά» που όμως φαίνονται «μεγάλα», υπεραναλύουμε και χρειαζόμαστε κάτι να βάλει φρένο σε αυτόν τον ενδεχομένως φαύλο κύκλο. Η Κατερίνα Στεφανίδη δεν δίστασε στιγμή να μιλήσει ανοιχτά για την πεσμένη αυτοπεποίθηση και την σπείρα αρνητικότητας που αντιμετώπισε με τον αγωνιστικό εαυτό της. Η Χρυσή Ολυμπιονίκης του 2016 άνοιξε την καρδιά της στο Trackfieldcy, αναφέρθηκε στην ιδιαίτερα σημαντική αλλαγή που χρειαζόταν αθλητικά και πνευματικά, μετατρέποντας τον τραυματισμό της στα τέλη Αυγούστου του 2023 σε μια ωφέλιμη κατάσταση για την συνέχεια. Πολλοί έσπευσαν να κρίνουν τις πρώτες της επιδόσεις στις αρχές Ιανουαρίου, χωρίς να γνωρίζουν πόσο ισχυρό τέλμα μπορεί να αποτελέσει ένας… αριθμός για κάποιον αθλητή. Είναι αυτονόητα πλέον ότι, ο αγωνιστικός προγραμματισμός προβλέπει για αρκετούς πρωταθλητές, μεταξύ των οποίων και η Κατερίνα Στεφανίδη, να είναι έτοιμοι για συγκεκριμένα μίτινγκ και Πρωταθλήματα, με πολλούς παράγοντες και συνθήκες να μεσολαβούν. Παρόλα αυτά, η 33χρονη κορυφαία αθλήτρια του επί-κοντώ, τονίζει ιδιαίτερα στην αποκλειστική συνέντευξή της στο Trackfieldcy, ότι η πίστη και η αυτοπεποίθηση μπορούν να φέρουν περισσότερα από μια καλή επίδοση, ενώ φυσικά δεν σκοπεύει να… λείψει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ 2023

«Ξεκινώντας από την περσινή χρονιά και το 2023, να πω την αλήθεια είμαι ευχαριστημένη γιατί βγάλαμε έναν πολύ καλό όγκο προπόνησης κάτι που δεν είχαμε καταφέρει να κάνουμε ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια – ουσιαστικά από το φθινόπωρο του 2019 όταν και ήρθε ο πρώτος τραυματισμός στην φτέρνα μου. Δεν είχαμε καταφέρει λοιπόν να πιάσουμε τόσο όγκο προπόνησης τις περασμένες σεζόν, παρόλα αυτά όταν αυξάνεται αυτό το δεδομένο σου βγαίνει κούραση. Για μένα τα τελευταία 1-2 χρόνια δεν είχαν πάει εξίσου καλά – όχι μόνο αγωνιστικά και σε επιδόσεις – αλλά στο πως αισθάνομαι εγώ. Δηλαδή στην αυτοπεποίθησή μου, στο πόσο καλά νιώθω με την τεχνική μου, με τα κοντάρια μου, με τα άλματα μου κλπ. Επειδή λοιπόν όπως προανέφερα, βάλαμε αρκετή και βαριά προπόνηση στο πρόγραμμά μου το 2023 επήλθε μια αστάθεια στα άλματα (στην προπόνηση) που εννοείται είναι φυσιολογικό. Την μία μέρα μπορεί να αισθάνεσαι καλά, την άλλη να είσαι πιασμένος, την παράλλη κουρασμένος κ.ο.κ. Αυτή η αστάθεια λοιπόν, ήρθε και επιβάρυνε την δική μου αυτοπεποίθηση η οποία τα τελευταία χρόνια δεν ήταν στο peak. Έφτασα λοιπόν σε ένα σημείο που ό,τι κι αν γινόταν είχε αρνητικό πρόσημο για μένα… Έβαζα ένα μεγαλύτερο κοντάρι και σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να πηδήξω παραπάνω – έβαζα ένα μικρότερο κοντάρι, πηδούσα παραπάνω κι έλεγα «μα γιατί δεν παίρνω μεγαλύτερο κοντάρι». Ήταν μια κατάσταση αρνητικότητας».

«Έτσι πολύ ομαλά και λογικά, την άνοιξη προς καλοκαίρι του 2023 αποφασίσαμε να κάνω μια αλλαγή και να αρχίσω να χρησιμοποιώ κοντάρια διαφορετικής εταιρείας. Φτιαγμένα από διαφορετικό υλικό, carbon fiber αντί για fiberglass που αντιδρούν πολύ διαφορετικά θα έλεγα για κάποιον σαν και μένα που «ήμουν πιστή» στα ίδια κοντάρια από το 2008 – για 15 χρόνια δηλαδή. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ σε αυτή την αλλαγή να πω την αλήθεια, ιδιαίτερα στον ανοιχτό εκείνη την περίοδο, ωστόσο στην προπόνηση βλέπαμε βελτίωση στο πόσο άνετα αισθάνομαι με τα άλματά μου και με τα νέα κοντάρια, στο πόσο πίστευα και στον εαυτό μου».

ΟΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

«Για να μιλήσουμε και πιο τεχνικά, δυο βασικοί αριθμοί που αναγράφονται στα κοντάρια μας είναι πρώτον το πόσα κιλά μπορεί περίπου να αντέξει / να σηκώσει δηλαδή και δεύτερον το μέγεθος flex. Κατά κάποιον τρόπο η δοκιμή που κάνουν στα κοντάρια και τελικό αναγραφόμενο αποτέλεσμα είναι ένας αριθμός σχετικός με το πόσο κάμπτεται ή λυγίζει. Ορισμένες εταιρείες δοκιμάζουν τα κοντάρια τους πιάνοντας τα από διαφορετικά σημεία στα δύο άκρα τους ή φορτώνοντάς τα με διαφορετικό βάρος λόγου χάριν. Οπότε καταλαβαίνουμε πόσο διαφοροποιούνται αυτοί οι αριθμοί ανάλογα με την εταιρεία και τα προϊόντα της».

«Μετά από 15 χρόνια λοιπόν και αφού είδαμε ότι το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό κολλούσε σε αριθμούς αλλάξαμε τα κοντάρια μου και ουσιαστικά απέβαλλα ορισμένες σκέψεις του τύπου «είμαι με αυτό το κοντάρι και αυτό το flex, άρα δεν μπορώ να πηδήξω τόσο», ενώ στην πραγματικότητα δεν ίσχυε κάτι τέτοιο ούτε εξαρτάται ένα άλμα μόνο από αυτό. Μπορεί να είμαι πιο ελαφριά, πιο αργή, πιο γρήγορη, πιο βαριά, πιο δυνατή και γενικά να παίζουν σημαντικό ρόλο πολλοί ακόμη παράγοντες που εγώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ γιατί επέμενα σε αριθμούς. Αλλάξαμε εταιρεία κονταριών γι’ αυτόν τον λόγο και για να μην είμαι εν ολίγοις, προκατειλλειμένη».

Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ… “BLESSING IN DISGUISE”

«Επιστρέφω λοιπόν στο ότι ήταν μια δύσκολη αλλαγή για μένα γιατί πράγματα τα κοντάρια αντιδρούσαν πολύ διαφορετικά, στην προπόνηση τα άλματα πήγαιναν πάρα πολύ καλά, αλλά πηγαίνοντας στον αγώνα, εκεί που έμπαινε ο πήχης κολλούσα. Σταματούσα ένα άλμα που θα μπορούσα να έχω περάσει, γιατί ένιωθα κάτι διαφορετικό, είχα συνηθίσει15 χρόνια αλλιώς… Μας πήρε περίπου 1-1μιση μήνα να συνηθίσω αυτή την αλλαγή και έφτασα να κάνω τον καλύτερο μου αγώνα θεωρώ, στο Diamond League του Λονδίνου, περίπου ένα μήνα πριν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μπορώ να πω με αρκετή αυτοπεποίθηση – παρόλο που μπορεί να μην το πιστέψει κανείς – ότι ήμουν αρκετά έτοιμη για το Παγκόσμιο στην Βουδαπέστη και θα μπορούσα να είχα κάνει ένα άλμα που να με βάλει στα μετάλλια. Δηλαδή, αφότου συνήθισα τα νέα κοντάρια και ήμουν καλά, θα μπορούσα να πηδήξω το 4.80μ που έκλεισε την 3η θέση θεωρώ. Ήρθε ο τραυματισμός που ήρθε πάνω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, έκανα και την βλακεία ας πούμε… να προσπαθήσω να κάνω άλματα παρά τον πόνο που ένιωθα… Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα κάτι, πάλι θα προσπαθούσα για ένα άλμα τουλάχιστον.

Το διάστρεμμα που είχα ήταν λίγο χειρότερο από όσο περιμέναμε λόγω του ποιου συνδέσμου επηρέασε και του τρόπου που έγινε. Έχω ξαναπάθει διάστρεμμα στο παρελθόν και αρχικά περίμενα σε 3 εβδομάδες περίπου να είμαι εντάξει, πίστευα ότι μπορεί να προλάβω και το τέλος της σεζόν δηλαδή (στα μέσα Σεπτέμβρη), αλλά η αλήθεια είναι ότι πήρε πολύ περισσότερο χρόνο τελικά. Μας ωφέλησε ιδιαίτερα όμως και ήταν αυτό που λέμε blessing in disguise… Γιατί πρώτον αναγκάστηκα να ολοκληρώσω την αγωνιστική μου χρονιά σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από αυτό που προγραμμάτιζα, ξεκουράστηκα αυτόν τον μήνα και όταν επιστέψαμε στις προπονήσεις – επειδή δεν μπορούσα ακόμα να τρέξω λόγω του ποδιού μου – κάναμε πάρα πολύ καλή ενδυνάμωση. Ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε, όμως τελικά αυτά τα βασικά πράγματα είναι πολύ σημαντικά στο χρονοδιάγραμμα. Από τις ασκήσεις κορμού μέχρι τα βάρη και όλα αυτά που κάνουμε και τελικά βιαζόμαστε οι περισσότεροι όταν ξαναρχίζει μια χρονιά περίπου τον Νοέμβρη… όλα αυτά έγιναν φέτος χωρίς να έχουμε αίσθηση πίεσης του χρόνου. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο βέβαια λόγω του ποδιού μου, όμως γύρω στον Οκτώβρη άρχισα και να τρέχω και να κάνω άλματα και για την ακρίβεια μπόρεσα να κάνω άλματα πριν καλά καλά μπορέσω να τρέξω και δεν ξέρω πως έγινε αυτό… ».

«Αυτός ο τραυματισμός εν ολίγοις μας έδωσε χρόνο, πολύτιμο χρόνο. Χρόνο να συνηθίσω τα νέα κοντάρια, χρόνο να κάνουμε σωστή προπόνηση, να θέσουμε καλύτερες βάσεις. Ήδη από το 2023 όπως προείπα, είχαμε ένα πολύ καλό υπόβαθρο προπονητικό, στο οποίο ήρθαν να προστεθούν νέα δεδομένα και για να ξεκινήσω από μια ακόμα καλύτερη βάση και νιώθω πιο δυνατή. Αν με ρωτούσες σε τι κατάσταση είμαι και πως νιώθω, θα σου απαντούσα ότι από την μια στιγμή στην άλλη μπορώ να κάνω άλμα από 4.80μ και πάνω… Δεν έχει βγει ακόμη, δεν πειράζει. Στον πρώτο αγώνα πήγα και με μικρότερη φορά και στον δεύτερο ήμουν λίγο άτυχη με τον πήχη, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο αυτή την στιγμή είναι το πως αισθάνομαι εγώ! Το ότι ξανα-πιστεύω στον εαυτό μου, έχω αυτοπεποίθηση, δεν με ενδιαφέρει το κοντάρι, ο αριθμός, το οτιδήποτε… μου δίνεις όποιο κοντάρι είναι και κάνω άλμα. Αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί όταν υπεραναλύεις πράγματα στο άθλημά μας, ξεκινούν τα προβλήματα… Θεωρώ ότι και σωματικά και πνευματικά είμαι σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο αυτή την στιγμή και ξέρω ότι αν δεν βγει αυτό που θέλουμε «αύριο», θα βγει «μεθαύριο» … και σαφώς ο μεγάλος στόχος είναι τον Αύγουστο και όχι πολύ άμεσα, οπότε έχουμε χρόνο. Παρόλα αυτά ακόμα και «αύριο» αν έκανα μια καλή επίδοση δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση να είμαι ειλικρινής»!

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ

«Αυτή την στιγμή ένα μικρό πρόβλημα που έχουμε είναι ότι μπορεί να κάνουμε και λάθος επιλογές, καθώς δεν γνωρίζουμε τέλεια τα κοντάρια και τους αριθμούς τους κλπ. Με τα παλιά μου κοντάρια ήξερα ανά περίοδο και σωματική κατάσταση πιο κοντάρι μου ταιριάζει ακριβώς για να πηδήξω π.χ 4.60-4.70μ, τώρα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, γιατί δεν μπορεί να γίνει κάποια αντιστοιχία παλαιών – καινούριων. Παρόλα αυτά, φυσικά και έχω στο μυαλό μου την Γλασκώβη, αν δεν κάνω λάθος είμαι οριακά εντός πρόκρισης μέσω Ranking, θα ήθελα βέβαια να πιάσω και το όριο για να μην έχουμε άγχος, όμως το 4.80μ που έχει τεθεί είναι επίδοση που στο προηγούμενο Παγκόσμιο κλειστού στίβου σου έδινε χρυσό μετάλλιο… Οπότε ναι είναι εξωφρενικά υψηλό. Πιστεύω ότι είναι εντός των δυνατοτήτων μου παρόλα αυτά, μπορεί να βγει, μπορεί να μην βγει… Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω να προκριθώ και έχω μια ευκαιρία για μια υψηλή επίδοση, να κάνω και το καλύτερό μου άλμα για τον κλειστό τουλάχιστον, να δοκιμάσω 1-2 μεγαλύτερα κοντάρια, ώστε να έχω προετοιμαστεί για τον ανοιχτό αργότερα».

«Σαφώς οι μεγάλοι στόχοι είναι στον ανοιχτό στίβο και πρωτίστως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που φέτος είναι πολύ νωρίς και θα έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί πολλές από εμάς δεν είναι τόσο έτοιμες σε αυτό το σημείο της χρονιάς. Παρόλα αυτά επειδή νιώθω καλά και έχω αυτοπεποίθηση, θεωρώ ότι μπορεί να αναπτύξω κάποιο αβαντάζ, όμως ολυμπιακή χρονιά είναι… αρκετές αθλήτριες μπορεί να ισχυριστούν το ίδιο».

Η «ΝΕΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ» ΔΕΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΝΕΑ ΚΟΝΤΑΡΙΑ

«Η αλλαγή για μένα στο τεχνικό κομμάτι συνοψίζεται σε όσα ανέφερα για τα κοντάρια μου. Είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση που έχω πλέον στα άλματα μου… με τα παλιά μου κοντάρια ένιωθα έναν πιο ομαλό λυγισμό, ενώ τώρα πρέπει να συνηθίσω σε νέα δεδομένα, σε κοντάρια που λυγίζουν πολύ στην αρχή του άλματος και δίνουν έντονο πέταγμα στο τέλος. Με αυτή λοιπόν την λογική, τα κοντάρια που έχω τώρα θα μπορούσαν να συμβάλλουν σε λίγο πιο υψηλές επιδόσεις από το ’16-’17-’18 που πέρναγα τα 4.86-4.90μ. Στις αρχές του καλοκαιριού και ενώ στην προπόνηση πήγαιναν πολύ καλά τα άλματα, στον αγώνα είχα την τάση να μην ολοκληρώνω πολλά άλματα μου γιατί είχα την αίσθηση ότι ήμουν υπερβολικά κοντά στον πήχη. Προφανώς, όλο αυτό είχα να κάνει με το γεγονός ότι έπρεπε απλά να συνηθίσω τα κοντάρια μου, να κάνω πολλά πολλά άλματα στην προπόνηση. Η αλλαγή αυτή μου έδωσε την δυνατότητα να πιάσω και πιο μακριά κάτι που σχεδόν όλες οι συναθλήτριες – αντίπαλές μου κάνουν ήδη και πλεονεκτούσαν σε αυτό, παρόλο που μπορεί να κάναμε τα ίδια άλματα. Το δύσκολο για πολλούς σε αυτόν τον τομέα είναι ο λυγισμός πάνω στο άλμα και πως ανταποκρίνεται το κοντάρι, αλλά για μένα ήταν το να κουβαλήσω ουσιαστικά ένα κοντάρι πιο μακρύ ή πιο βαρύ. Θεωρώ ότι ένας από τους λόγους που φέτος το έχω καταφέρει αυτό είναι ότι νιώθω πιο δυνατή και ο κορμός μου επίσης είναι πολύ πιο δυνατός».

«Στην αρχή έλεγα «σιγά… ένα κοντάρι είναι απλά ένα κοντάρι»… παρόλα αυτά έρχονται πολλές αλλαγές και διαφοροποιήσεις με ένα απλό κοντάρι και έχω πει χίλιες φορές να έκανα αυτή την αλλαγή νωρίτερα. Όχι για να έχω περισσότερο χρόνο να τα συνηθίσω, αλλά γιατί με τα χρόνια το άλμα μου έχει αλλάξει (για πολλούς λόγους, τραυματισμούς, δοκιμές κλπ) και πλέον αυτά τα κοντάρια νιώθω ότι μου ταιριάζουν περισσότερο. Με έχουν ρωτήσει κάποια στιγμή, αν με τα νέα κοντάρια μου θα πηδούσα ψηλότερα το 2016 και η απάντησή μου είναι όχι… Δεν θα με βοηθούσαν στο τότε άλμα μου με τον τρόπο που με βοηθάνε τώρα. Και γιατί τώρα είμαι μια νέα Κατερίνα που επιτέλους χρειαζόταν μια αλλαγή μετά από 15 χρόνια»!