«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ… Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΜΟΥ, ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΙΣΤΟΓΛΟΥ»

Λίγο πριν εκπνεύσει και αυτή η απαιτητική Ολυμπιακή χρονιά και εφόσον μια σύντομη ανασκόπηση των προηγούμενων 12 μηνών πάει… «πακέτο» με την τρέχουσα εποχή, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεχώρισαν, που πάλεψαν με τους στόχους τους, που ήρθαν αντιμέτωποι με τον εσωτερικό ανταγωνισμό τους και σε αυτό εστιάζουμε – όχι στο αποτέλεσμα. Ο Κώστας Ζάλτος κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό, εκτίμησε ότι το 2023 ήταν η κορυφαία σεζόν για τον ίδιο, όμως το 2024 ήταν εκείνο που επιφύλαξε το πρώτο του μετάλλιο ως μέλος της Εθνικής ομάδας που συγκινημένος φόρεσε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα της Σμύρνης. Ήταν τον περασμένο Ιούνιο που επάξια προκρίθηκε στον πρώτο του Ευρωπαϊκό τελικό και που κυνήγησε με επιμονή και σκληρή δουλειά το Ολυμπιακό εισιτήριο.

Ο 24χρονος Έλληνας σφυροβόλος που σπουδάζει και προπονείται στις ΗΠΑ και το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να ισορροπεί τις ακαδημαϊκές και αγωνιστικές υποχρεώσεις του, νοσταλγώντας μεν λίγο-πολύ την πατρίδα, συνεχίζοντας δε, την παράδοση των ελληνικών ρίψεων εκτός συνόρων. Παρέα με τον Άγγελο Μαντζουράνη και πολλούς ακόμη εξαιρετικούς νεαρούς Έλληνες αθλητές, διαπρέπουν στην Αμερική και ξεχωρίζουν για την ταπεινότητα και την εργατικότητά τους, αρετές που δημιουργούν ευκαιρίες και ευνοϊκές συνθήκες για το μέλλον.

Ωστόσο, ο αθλητής του «πρωτομάστορα» των ελληνικών ρίψεων, Γιάννη Χρίστογλου, ήρθε αντιμέτωπος με το γλυκόπικρο φινάλε της περασμένης αγωνιστικής χρονιάς όπου το όνειρο για την Ολυμπιακή πρόκριση έμοιαζε εφικτό αλλά εν τέλει το ταξίδι προς το Παρίσι κρίθηκε στο νήμα. Με τους 32 πρώτους του ranking της World Athletics να εξασφαλίζουν την συμμετοχή τους στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Κώστας Ζάλτος βρέθηκε στην 33η θέση της κατάταξης, μετά από μια περίοδο αγωνίας, καταπόνησης και εμποδίων που κλήθηκε ολομόναχος να ξεπεράσει. Συζητώντας για τις εμπειρίες του έτους που σύντομα αποχαιρετάμε στο Trackfieldcy, δεν έκρυψε τις αληθινές του σκέψεις, απογοήτευσης, στεναχώριας, δεν δίστασε να μιλήσει για την απουσία στήριξης των αθλητών του στίβου και αναφέρθηκε στο πνευματικό αδιέξοδο το οποίο εκατοντάδες αθλητές καλούνται να υπερκεράσουν όταν πια ένα σπουδαίο όνειρο δεν επιτυγχάνεται.

Αρχής γενομένης από την επιστροφή στην κανονικότητα…

«Καλά πάνε τα πράγματα, Δόξα το Θεό, έχουμε επιστρέψει στις προπονήσεις υγιείς. Είχαμε μερικές αναποδιές με μικροτραυματισμούς, αλλά ευτυχώς όλα πάνε καλά. Προσπαθούμε να επιστρέψουμε ξανά στους ρυθμούς αυτούς της προπόνησης και να σκεφτόμαστε συνέχεια ότι η σεζόν μας προβλέπεται να είναι τεράστια. Θα πρέπει να αναπαύομαι συχνά και να μην πιέζω τον εαυτό μου δυναμικά ως το τέλος».

Για την ισορροπία μεταξύ σπουδών και προπόνησης…

«Είναι δύσκολο γιατί ουσιαστικά έχουμε 20 ώρες την εβδομάδα προπόνηση, 20 ώρες την εβδομάδα σχολή και διάβασμα και πάνω σε αυτό προσπαθείς να εντάξεις και να βρεις χρόνο και για το κοινωνικό κομμάτι, δηλαδή φίλους, γνωστούς, μια σχέση ίσως. Όλα έχουν τις δυσκολίες τους, αλλά χρειάζεται θέληση και κουράγιο. Αλλά ευτυχώς όλα εδώ είναι έτσι δομημένα, ώστε να μας βοηθούν σε δύσκολες περιόδους και όχι να μας χαντακώνουν. Δηλαδή οι καθηγητές αντιλαμβάνονται ότι είμαστε αθλητές, δείχνουν κατανόηση σε αλλαγές κατά την διάρκεια της εξεταστικής, ειδικά αν συμπίπτουν με αγώνες, ταξίδια ή οτιδήποτε. Έχει τύχει πολλές φορές να θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα νωρίς και οι καθηγητές να συμφωνούν να αλλάξουν το πρόγραμμα της εξεταστικής, λόγου χάριν να γίνει νωρίτερα… ώστε να μπορέσουμε όλοι να ταξιδέψουμε στην ώρα μας στην Ελλάδα, γιατί για παράδειγμα το εισιτήριο είναι πιο φθηνό, μπορεί να θέλω να πάω πιο νωρίς κλπ. Οπότε υπάρχει αυτή η διευκόλυνση και επίσης οι προπονητές προφανώς δείχνουν αντίστοιχα μεγάλη κατανόηση, γιατί καταλαβαίνουν ότι είμαστε και μαθητές και πρέπει και να διαβάζουμε αλλά και να προπονούμαστε σωστά. Οπότε εδώ εφαρμόζεται η παροιμία που λέει «παν μέτρον άριστον».

Το κυνήγι του Ολυμπιακού εισιτηρίου, το aftermath και η προσπάθεια προς τιμήν του αξιοσέβαστου «κυρίου Γιάννη»…

Το τέλος της χρονιάς που πέρασε σε έκανε να χάσεις λίγο το κίνητρο σου;

«Ήθελα να τα παρατήσω. Ήθελα να πω ότι θα έρθω στην Αμερική, θα αφοσιωθώ μόνο στις σπουδές και η σφύρα θα είναι απλά «αγγαρεία». Απλά για να τελειώσω και με το NCAA φέτος. Αλλά μετά την κατάσταση του κύριου Γιάννη τα έβαλα κάτω και είπα ότι θα τα δώσω όλα για αυτόν τον άνθρωπο… γιατί αυτός δεν τα παράτησε ποτέ. Δεν σταμάτησε ποτέ να με πιστεύει, οπότε θα επιστρέψω και θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για αυτόν».

Βήμα – βήμα προς μια απαιτητική μετά-Ολυμπιακή χρονιά…

«Είναι πολύ δύσκολη χρονιά γιατί το NCAA ξεκινάει πολύ νωρίς. Τον Μάρτιο θα ξεκινήσουν οι αγώνες και αν όλα πάνε κατ ευχήν και πάνε καλά, η σεζόν θα τελειώσει τέλη Σεπτεμβρίου, με το Παγκόσμιο στο Τόκιο. Οπότε μικρό καλάθι, προπόνηση, πίστη στο πλάνο που έχουμε σχεδιάσει με τον προπονητή εδώ και βήμα-βήμα θα φτάσουμε εκεί που πρέπει. Δεν θέλω να ενθουσιάζομαι, γιατί ενθουσιάστηκα πολύ πέρσι και μου βγήκε σε κακό… Οπότε φέτος κάτω το κεφάλι και αν είναι να γίνει κάτι θα γίνει».

Το 2024 έφερε διάφορες νέες κορυφές αλλά και πολλά εμπόδια, πρωτόγνωρες δυσκολίες και εμπειρίες για την συνέχεια…

«Ήταν μια δύσκολη χρονιά η περσινή – δεν πιστεύω ότι ήταν η καλύτερή μου. Το 2023 πιστεύω ήταν η καλύτερή μου χρονιά λόγω του ατομικού ρεκόρ και συνολικά είχαμε καλές επιδόσεις. Κάποιες 74άρες και κάποιες 75άρες βολές. Η περσινή σεζόν ήταν μεγάλη πρόκληση… ήμουν τέσσερις μήνες στην Ελλάδα χωρίς προπονητή. Πάλευα μόνος μου ουσιαστικά, ταξίδευα μόνος μου. Είχα όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι Έλληνες αθλητές με τα ταξίδια κλπ – εγώ τα έζησα πρώτη φορά πέρσι. Το να κλείσεις εισιτήρια, να φροντίσεις που θα μείνεις, τι θα κάνεις, θα έχεις μαζί σου φυσικοθεραπευτή; Αν θα έχεις από πάνω σου τον έναν, τον άλλον. Οπότε ήταν λίγο δύσκολο αυτό για μένα, αλλά το έζησα. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό έφταιγε γιατί απλά προσπαθούσα να βρω μια άκρη με τον προπονητή μου στην Αμερική και είχαμε 8 ώρες διαφορά. Φυσικά δεν μπορούσε καν να είναι στην προπόνησή μου κάθε μέρα, οπότε ήταν πολλά τα προβλήματα που υπήρξαν πέρσι. Ήταν και μια μεταβατική περίοδος στην τεχνική μου η οποία άλλαξε. Αλλάξαμε τον τρόπο που ρίχνω στην αρχή, το πως μπαίνω να ρίξω τη σφύρα, το οποίο αυτό με δυσκόλεψε πάρα πολύ πέρσι.

Πέρασα έξι μήνες μέσα στην προετοιμασία που δεν ήξερα τι έκανα, πραγματικά. Νόμιζα ότι απλά δεν θα ρίξω ξανά ποτέ μακριά. Ήμουν σε αχαρτογράφητα νερά και ήταν εντελώς περίεργο… αλλά ευτυχώς βγήκε αυτό – έστω και με το 75.81 που έκανα πέρσι. Το ένιωθα εκείνη τη μέρα ότι υπήρχε κάτι παραπάνω και την άλλη φορά που έκανα το 74.50. Έριξα και μερικές φορές ακόμα 74 μέτρα, ένιωθα ότι υπήρχε κάτι παραπάνω. Απλά δεν βγήκε ποτέ, γιατί δεν ξέρω… έλειπε η παρουσία του προπονητή μου; Έλειπε το κομμάτι εμπειρίας αυτής της τεχνικής; ήθελε παραπάνω προπόνηση; Λίγο από όλα αυτά.

Φέτος, Δόξα τω Θεώ, αυτή η τεχνική που ένα χρόνο τώρα επιτέλους τη δουλεύουμε, έχει βγει πολύ καλή στην προπόνηση. Δηλαδή, υπάρχουν επιδόσεις στην προπόνηση οι οποίες χαίρομαι μέχρι στιγμής και βλέπω ότι αν συνεχιστεί αυτό και είμαστε υγιείς, όλα θα πάνε καλά».

Θα άλλαζες κάτι σε όλα αυτά; Όλη αυτή η μοναξιά και η προσωπική ταλαιπωρία… Ως μέλος της Εθνικής ομάδας, υποθέτω όλοι θέλουν να έρθει κάτι μεγαλύτερο για σένα και πρωτίστως να γίνει η ζωή όλων των αθλητών λίγο πιο εύκολη.

«Το γνωρίζω ότι είμαι μέλος της Εθνικής ομάδας, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα επειδή εμείς οι νέοι αθλητές και όλα τα νέα παιδιά, αποφασίζουμε να φύγουμε στο εξωτερικό και να κυνηγήσουμε το μέλλον μας έξω – γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς η Ελλάδα δεν σου προσφέρει τίποτα πλέον και αυτό το λέω με μεγάλη στεναχώρια. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη χώρα του, είμαι πατριώτης. όποτε βλέπω Έλληνες να κερδίζουν μετάλλια και ακούω τον εθνικό ύμνο, δακρύζω βλέποντας τους στην τηλεόραση. Στο πρώτο μου μετάλλιο που πήρα στο Βαλκανικό φέτος έκλαιγα με λυγμούς. Αγαπάω τη χώρα μου πάρα πολύ, απλά δυστυχώς η χώρα μου δεν μου προσφέρει τίποτα, πέρα από την μικρή υποστήριξη που δεχόμαστε από τον ΣΕΓΑΣ, η οποία μπορεί να είναι ίσως χρηματική, ίσως να μας βοηθήσουν με μια προετοιμασία κλπ. Όταν ταξιδεύουμε σε αγώνες που μας τα καλύπτουν όλα, ουσιαστικά αυτό γίνεται. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Δεν έχει υπάρξει ούτε ένας χορηγός μέχρι στιγμής που να έχει έρθει σε εμένα και να μου πειότι θέλει να με στηρίξει. Δυστυχώς αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει μία κλίκα νομίζω, το οποίο επηρεάζει την κατάσταση αυτή. Αλλά εντάξει, εμείς το παλεύουμε μόνοι μας εδώ. Λέω μόνος μου γιατί νιώθω ότι είμαι μόνος μου όπως είπες, γιατί νιώθω ότι επειδή ζω στο εξωτερικό υπάρχει η πεποίθηση «αυτός ζει αλλού, οπότε είναι καλά». Δεν ισχύει αυτό, αλλά τέλος πάντων. Δεν είμαι ο μόνος που έχει φύγει στο εξωτερικό, είναι εκατοντάδες τα παιδιά από τη χώρα μας που φεύγουν για να σπουδάσουν και να κυνηγήσουν τον αθλητισμό στο εξωτερικό και από ρίπτες έχουμε πολλούς που έχουν έρθει στην Αμερική και έχουν αποδείξει ότι η αλλαγή αυτή μπορεί να μπορεί να σε κάνει καλύτερο. Όπως και ο Άγγελος Μαντζουράνης, όπως και ο Πολυχρονίου και ο Παπαδημητρίου είχε έρθει παλιά. Υπάρχουν πάρα πολλά ονόματα που έχουν έρθει στην Αμερική και έχουν πετύχει. Το ότι δεν πετυχαίνουν όλοι είναι άλλο κεφάλαιο. Είναι στα πλαίσια του φυσιολογικού και δεν γίνεται να αρέσει σε όλους αυτή η συνθήκη».

Έχεις φανταστεί ποτέ να μην είχες αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία για τις σπουδές στην Αμερική και να έκανες «επαγγελματικά» προπόνηση στην Ελλάδα; Να είχες ουσιαστικά αυτή τη ζωή που έχουν πάρα πολλοί συναθλητές σου. Που προπονούνται και χτίζουν την ζωή τους ως επαγγελματίες, αλλά ακόμα για πολλούς ο κλασικός αθλητισμός είναι ερασιτεχνικός…

«Το έχω σκεφτεί και όταν το επεξεργάζομαι λέω δόξα τω Θεώ που έχω πάρει αυτή την απόφαση και έχω φύγει – για τον εξής λόγο: ακόμα θα χρωστούσα μαθήματα, ακόμα θα ήμουν χωρίς πτυχίο. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βρίσκονται οι γονείς μου αυτή την στιγμή (καθώς έχω και άλλα δύο αδέρφια που σπουδάζουν και βλέπω πόσο ζορίζονται με αυτό), δεν θα μπορούσα να φανταστώ να είμαι σε μια σχολή, να πρέπει να πληρώνει κάποιος το νοίκι μου και παράλληλα να προσπαθώ να βρω τρόπο να φάω, να βιοποριστώ… γιατί προφανώς οι γονείς μου θα με στηρίζουν όσο μπορούν οικονομικά, αλλά πρέπει να φροντίζω την διατροφή μου ως αθλητής. Όλοι οι αθλητές, δεν τρώμε όπως τρώει ένας απλός άνθρωπος και ειδικά οι ρίπτες, τρώμε τη διπλάσια ποσότητα. Οπότε αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι δυσκολίας. Η διατροφή και πάνω απ’ όλα – το που θα περνούσα να σπουδάσω.

Ναι μεν έδωσα πανελλήνιες, αλλά ταυτόχρονα δεν έδωσα. Ουσιαστικά πήγα απλά για το χατίρι της μητέρας μου – ήξερα από 17 χρονών ότι θέλω να φύγω στην Αμερική. Το όνειρό μου είναι αυτό. Δεν θέλω να κάτσω τη χώρα αυτή, γιατί βλέπω και άλλους «επαγγελματίες» αθλητές πως ζουν αυτή τη στιγμή στη χώρα… Που είναι στην ηλικία μου, δεν έχουν πάρει το πτυχίο τους γιατί χρωστάνε μαθήματα. Κι αυτό γιατί την περίοδο των αγώνων έχουν και περίοδο εξεταστικής. Εδώ υπάρχει αυτή η υποστήριξη. Ο καθηγητής θα με βοηθήσει να δώσω άλλη μέρα το μάθημα, ή πιο νωρίς ή πιο μετά, για να μπορέσω να το περάσω, ειδικά την μέρα που ταξιδεύω και την ημέρα που έχω αγώνα. Για να μπορέσω να το περάσω, όχι για να με χαντακώσει στο τέλος. Αυτό το σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι αστείο. Εγώ το βρίσκω πολύ αστείο και πολλά παιδιά δεν το καταλαβαίνουν.

Στην Ελλάδα, είτε θα είχα παρατήσει το στίβο είτε θα είχα παρατήσει τη σχολή και θα ήμουν χωρίς πτυχίο. Ένα από τα δυο. Λογικά θα είχα παρατήσει το στίβο γιατί 19 χρονών δεν ήμουν στο επίπεδο που βρίσκομαι τώρα, ώστε να πω ότι μπορώ να κυνηγήσω το στίβο. Οπότε θα είχα παρατήσει το στίβο και δεν θα είχα κάνει την πορεία που έχω κάνει μέχρι σήμερα».

Για την απουσία υποστήριξης, την ανάγκη ιδιωτικών πρωτοβουλιών και χορηγών…

«Δεν υπάρχει υποστήριξη και συμφωνώ απόλυτα ότι αν δεν υπάρχουν χορηγοί δεν υπάρχει και κλασικός αθλητισμός στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως είναι αλήθεια αυτό. Και εγώ προσωπικά, στο επίπεδο που βρισκόμουν τότε, πριν φύγω, πάλι δεν θα είχα κανένα χορηγό. Που σημαίνει ότι και πάλι θα κατέληγα στο σενάριο ότι τα παρατάω».

Πως θα κυλήσει η ζωή μόλις τελειώσεις τις σπουδές σου; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;

«Το σκέφτομαι αυτή την περίοδο. Είναι κάτι που με «τυραννάει» να το πω έτσι. Με βασανίζει λίγο μέσα μου, με την καλή έννοια. Το σκέφτομαι όντως. Δεν θέλω να πω ακριβώς τι σκέφτομαι να κάνω γιατί πιστεύω λίγο στο μάτι και σε αυτά και στο κάρμα και δεν θέλω να το ματιάξω.

Οπότε το κρατάω για μένα. Έκανα κάποιες συζητήσεις στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι για να γυρίσω, αλλά εν τέλει δεν είναι τόσο πιθανό γιατί δεν υπάρχει καμία υποστήριξη. Δεν έχει έρθει ποτέ κανείς να με βοηθήσει, οπότε νομίζω ότι δεν υπάρξει αυτό το σενάριο – η επιστροφή μου στην Ελλάδα του χρόνου».

Η «ελληνική αποικία» των ριπτών στις ΗΠΑ και η αλληλοστήριξη μεταξύ τους…

«Ως αθλητής είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που εδώ και ένα χρόνο έχω τον Άγγελο και προπονούμαστε μαζί. Ο Άγγελος είναι ένας τρομερά καλός αθλητής, και πάρα πολύ καλός φίλος μάλιστα. Οπότε χαίρομαι πάρα πολύ που έχω έναν Έλληνα και από το επόμενο εξάμηνο θα έχουμε και ακόμη έναν, τον Παύλο Τζαμτζή, ο οποίος είναι συναθλητής μου που τον ξέρω από μικρό παιδάκι. Με τον Παύλο ξεκινήσαμε από τον ίδιο σύλλογο, οπότε έχουμε μεγαλώσει μαζί και χαίρομαι πάρα πολύ που θα έχω έναν ακόμα συναθλητή, Έλληνα κιόλας, εδώ. Θα γίνουμε τρεις και στο μέλλον μπορεί να γίνουμε και τέσσερις. Είναι κάτι που με χαροποιεί πολύ – είναι πάρα πολύ διαφορετικό το συναίσθημα… γιατί όταν πας στην προπόνηση μπορείς να ανταλλάξεις και μια κουβέντα στα ελληνικά. Ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος εκεί από τη χώρα σου που κάνει χίλιες φορές καλύτερο το κλίμα.

Καλώς ή κακώς δεν μπορείς να εκφράσεις όπως θες στα αγγλικά το συναίσθημα σου, οπότε το να έχεις κάποιον που μπορείς να μοιραστείς τα πάντα, στα ελληνικά, στην γλώσσα σου, χωρίς αυτό το χάσμα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Χαίρομαι πάρα πολύ που προπονητής μου πίστεψε στον Άγγελο και τον πήρε και τον ήθελε τόσο πολύ. Και το ίδιο και για τον Παύλο που τώρα τον Ιανουάριο… χαίρομαι γιατί αρχίζουμε και κάνουμε μια ελληνική αποικία εδώ, οι Έλληνες ρίπτες. Η οποία πιστεύω θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια, για όσους δεν το πιστεύουν, και χαίρομαι πάρα πολύ».

Ένας στόχος, ένα αθλητικό όνειρο για φέτος;

«Δεν θα πάω πολύ μακριά – θα πω για φέτος να το κάνω απλό. Θέλω να κερδίσω το NCAA. Τρεις χρονιές στο βάθρο, αλλά ποτέ στην πρώτη θέση… Η τρίτη χρονιά ήταν η πιο δύσκολη γιατί βγήκα δεύτερος. Ήταν από απάντηση, σε απάντηση, σε απάντηση οι βολές. Οπότε θα πάω με αυτό τον στόχο φέτος, να κερδίσω το NCAA. Δεν θέλω να σκεφτώ πιο μακριά. Αυτός είναι στόχος, όνειρο, όπως θες πες το. Της χρονιάς, της ζωής μου – ποιος ξέρει; Εγώ αυτό θέλω αυτή τη στιγμή. Χωρίς πολύ σκέψη, χωρίς πολύ πόνο».