Η ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΤΡΟΦΗ, ΤΟ «ΔΙΔΥΜΟ» ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΡΣΑ – ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΙΞ
Μια ακόμη προπονητική και αγωνιστική χρονιά ξεκινάει για πολλούς και πολλές αθλητές ανά τον κόσμο, με διαφορετικό πνευματικό σημείο εκκίνησης. Ο πρωταθλητισμός καθημερινά μας αποδεικνύει ότι, θέλεις δεν θέλεις, γίνεσαι μαραθωνοδρόμος της ζωής μαθαίνοντας να αγωνίζεσαι σε ένα υψηλό επίπεδο και εντάσσοντας στην κοσμοθεωρία σου αρχές και αξίες του αθλητικού ιδεώδους. Κάθε σεζόν, κάθε Σεπτέμβρης είναι διαφορετικά όμορφος, με προσμονή μικρή ή μεγάλη, με περισσότερες εμπειρίες από κάθε πέρσι, με μαθήματα που δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή επιβάλλει να παίρνουμε.
Στα 34 της χρόνια, πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ και με πολλές σεζόν και προετοιμασίες στην πλάτη της, η Ειρήνη Βασιλείου, εκκινεί αυτή την χρονιά με προτεραιότητα την υγεία της, σωματική και πνευματική και μιλά στο Trackfieldcy. Ένας άσχημος τραυματισμός έθεσε πρόωρο τέλος σε μια χρονιά γεμάτη φιλοδοξίες και όρεξη για νέες προκλήσεις στο 800άρι, ενώ το αγώνισμα της παρατεταμένης ταχύτητας – παραμένει το αγαπημένο της και ήταν αυτό που την είχε ταξιδέψει σε δύο Ολυμπιάδες το 2016 και 2021.
«Η περασμένη χρονιά για μένα ήταν δύσκολη, πιο πολύ ψυχολογικά η αλήθεια είναι. Ενώ είχα θέσει υψηλούς στόχους, δυστυχώς δεν κατάφερα να τρέξω… τραυματίστηκα, έπαθα τενοντοπάθεια αχιλλείου και είχα και ένα οστικό οίδημα. Είχα βγάλει προηγουμένως έναν μεγάλο προπονητικό όγκο και δεν κατάφερα να δείξω σε πόσο καλή κατάσταση βρίσκομαι. Ήταν η πρώτη χρονιά που πήγα σε τόσες προετοιμασίες και δεν κατάφερα να τρέξω, οπότε ήταν αρκετά στενάχωρο για μένα – είχα δουλέψει πολύ σκληρά και δεν το έδειξα. Στο μόνο μίτινγκ που συμμετείχα μάλιστα, πήγαν στραβά τα πράγματα όπως είχαν ξεκινήσει να πηγαίνουν εξαρχής.
Πήγαμε στον αγώνα όπου θυμάμαι να έχει 13-14 βαθμούς, πολύ κρύο… Ήμουν και τότε τραυματισμένη όμως ήταν ελεγχόμενη η κατάσταση, αλλά λόγω των συνθηκών εκεί και του ταξιδιού το πόδι μου επιδεινώθηκε και είναι λογικό που ήρθε μια κακή επίδοση… δεν ήμουν για τόσο».
«Εκεί σταμάτησε η χρονιά για μένα γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν υπήρχε λόγος να πιεστώ άλλο, διαφορετικά πήγαινα για ρήξη αχιλλείου τέντοντα αν συνέχιζα. Οπότε και οι γιατροί μου είπαν να σταματήσω. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα και σταδιακά κάνω βήματα προόδου γιατί και το οστικό οίδημα θέλει χρόνο για να είσαι 100% εντάξει. Κάνω baby steps που λένε…».
Πριν περίπου 2 χρόνια, ήρθε η απόφαση για την μετάβαση από τα 400μ στα 800μ, μια αγωνιστική και προπονητική αλλαγή που λίγοι τολμούν να επιχειρήσουν και ακόμη λιγότεροι πετυχαίνουν, ωστόσο για την Πρωταθλήτρια Ελλάδος σε κλειστό και ανοικτό στίβο όπου ζει και προπονείται στο Ηράκλειο ήταν μια ευκαιρία, ώστε να γεννηθεί μια νέα σπίθα προσθέτοντας μια ακόμη… στροφή. Ταυτόχρονα, η προπόνηση στην επαρχία αποτελεί πάντα πρόκληση για δεκάδες αθλητές, ωστόσο για την Ειρήνη ο πρωταθλητισμός σε μαθαίνει να ξεπερνάς κάθε εμπόδιο και κυρίως να εκτιμάς και να μετατρέπεις κάθε συνθήκη σε εφόδιο για τον αγώνα σου.
«Όταν ήρθε η αλλαγή στο αγώνισμα όλοι μου έλεγαν “γιατί 800μ;… αφού στα 400μ έχεις πάει και 2 φορές σε Ολυμπιακούς και έχεις περισσότερες ελπίδες και πιθανότητες”. Όμως να σου πω κάτι, ήθελα μια αλλαγή να με ιντριγκάρει, κάτι καινούριο για να συνεχίσω με όρεξη και να είμαι ειλικρινής με είχαν κουράσει τα 400μ. Χρειαζόμουν μια αλλαγή παρόλο που όλοι έλεγαν ότι δεν το έχω. Τις προπονήσεις μου και την απόδοσή μου σε αυτές τις ξέρω μόνο εγώ και ο προπονητής μου. Τέτοιες αποφάσεις στην ζωή μου τις λαμβάνω όταν ξέρω ότι θα πετύχω αυτό που θέλω, δηλαδή δεν πετάω στα σύννεφα, έχω επίγνωση του τι μπορώ να καταφέρω. Δεν μου βγήκε όπως θα ήθελα μέχρι τώρα, όμως όλα πιστεύω γίνονται για κάποιον λόγο. Σίγουρα πήρα μαθήματα και έμαθα πολλά μέσα από αυτή την διαδικασία… έτσι είναι ο πρωταθλητισμός».
«Προσωπικά, είμαι υπέρ του πρωταθλητισμού στην επαρχία. Ίσα ίσα που εμάς δεν μας λείπει κάτι, όμως στην Αθήνα τα στάδια που είναι σε πραγματικά καλή κατάσταση είναι ελάχιστα. Όσον αφορά το προπονητικό και αγωνιστικό κομμάτι για μένα, φέτος έχω πει και αποφασίσει ότι θα πάω πιο χαλαρά, θα κάνω προπονήσεις για την ευχαρίστησή μου, να πέσουν λίγο οι τόνοι. Δεν θα μιλήσω καν για μεγάλους στόχους και συμμετοχή σε διοργανώσεις… επειδή πέρασα αυτή την περιπέτεια με την υγεία μου και τον τραυματισμό, φέτος έχω πει βήμα – βήμα και βλέπουμε
Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ σκληρός σε τέτοιες στιγμές. Ένας τραυματίας δεν έχει καθόλου όρεξη και δεν νιώθει καλά μέσα του όσο υπομένει δύσκολες στιγμές με την υγεία του. Όποιος λέει ότι είναι καλά θα είναι ψέμα… Μας ρίχνει πάρα πολύ ψυχολογικά όλο αυτό το κομμάτι εμάς τους αθλητές. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς έναν τραυματισμό από όλες τις απόψεις».
Πως είναι να κοιτάς πίσω σε μια πολυετή πορεία, με πολλές «κορυφές» και δυσκολίες, με πολλά ζενίθ και ναδίρ, συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, με μια δυναμική επιστροφή μετά από 7 χρόνια απουσίας και ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την παιδική ηλικία… Κάποιες στιγμές ο χρόνος σταματά και συνειδητοποιείς πόσες εκατοντάδες προπονήσεις και αγώνες πέρασαν για να βρίσκεσαι εδώ σήμερα, ποιος σε συνόδευε σε όλο αυτόν τον – κυριολεκτικό και μεταφορικό – μαραθώνιο; Για την Ειρήνη Βασιλείου το στήριγμα σε κάθε δύσκολη ή εύκολη μέρα ήταν η δίδυμη αδερφή της – Άννα, που πλέον προπονείται, συμμετέχει και διακρίνεται σε ημι-μαραθωνίους.
«Όλοι οι άνθρωποι κάνουν που και που τον απολογισμό τους για το τι έχουν καταφέρει. Εγώ είμαι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει ως αθλήτρια, γιατί αν σκεφτείς ότι έλειπα από τον χώρο 7 χρόνια και παρόλα αυτά επέστρεψα στον στίβο, δεν το είχα φανταστεί ποτέ… και κατάφερα να συμμετέχω σε τόσες μεγάλες διοργανώσεις. Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο είχα στο μυαλό μου να βρω μια δουλειά και να αφοσιωθώ σε αυτήν και μάλιστα μέχρι το 2021 έκανα πρωταθλητισμό και δούλευα παράλληλα γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Όλα αυτά δεν τα είχα φανταστεί ποτέ και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα όνειρά μου τα έχω πραγματοποιήσει. Το ζητούσα από μικρή και έλεγα μακάρι να καταφέρω να πάω σε Ολυμπιακούς, να τρέχω κι εγώ μαζί με όλους αυτούς τους μεγάλους αθλητές και έγινε»…
«Όταν ένας αθλητής αποφασίζει να σταματήσει την πορεία του στον πρωταθλητισμό είναι πολύ δύσκολο… Όταν σταμάτησε η Άννα το 2019 πιστεύω ότι με επηρέασε εξίσου πολύ γιατί δεν την είχα δίπλα μου καθημερινά, δεν είχα την παρέα μου αυτή στο στάδιο. Τα πρωινά που προπονούμαι στο Παγκρήτιο είμαι από τότε μόνη μου… μόνο εγώ και ο γάτος που φροντίζουμε καθημερινά και μας συντροφεύει (χαριτολογώντας). Είναι δύσκολο ψυχολογικά να είσαι μόνος στην προπόνηση, θέλεις κάποιον να σε βοηθάει, να σε ιντριγκάρει – με την αδερφή μου το είχα πάρα πολύ αυτό. Είχε η μία την άλλη και αλληλοβοηθιόμασταν πάντα».
Κεφάλαιο υποστήριξη και πρωταθλητισμός. Δεν είναι λίγες οι φορές που αθλητές και αθλήτριες θίγουν το θέμα της στήριξης από την πολιτεία ή ακόμα και της παντελούς απουσίας της. Οι θυσίες πολλές όμως και τα συναισθήματα που επιστρέφονται μέσα από το άθλημα είναι πολλαπλάσια – αρκετά και ικανά να τροφοδοτήσουν την συνέχεια
«Είμαι πολύ ρομαντική όσον αφορά το θέμα του στίβου και πιστεύω πολλοί ακόμα αθλητές. Το αγαπάμε πολύ το άθλημα και συνεχίζουμε να το κάνουμε παρόλο που δεν υπάρχει στήριξη από την πολιτεία και απαιτούνται αμέτρητες θυσίες. Έχω ακούσει πολλές φορές αποθαρρυντικά λόγια για το γιατί συνεχίζω, για τα ελάχιστα χρήματα… όλο αυτά τα συναισθήματά όμως που μου έχει χαρίσει ο στίβος δεν πιστεύω ότι θα τα είχα βιώσει κάνοντας οτιδήποτε άλλο. Επισκέφθηκα για παράδειγμα την Παρασκευή, ένα σχολείο της περιοχής μου με αφορμή την Πανελλήνια ημέρα Σχολικού Αθλητισμού. Τόση ζεστασιά και αγάπη από τα παιδιά… ενωθήκαμε μέσω του αθλητισμού και αυτό είναι κάτι μοναδικό και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο, με οποιοδήποτε ποσό χρημάτων».
«Η κατάσταση στο Παγκρήτιο είναι καθημερινή πρόκληση λόγω των υποδείξεων της Πολιτικής Προστασίας η αλήθεια είναι. Με λίγο αέρα, βροχή ή κρύο το στάδιο κλείνει και μένουμε οι αθλητές χωρίς χώρο προπόνησης, καθώς δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Δεν γίνεται να πεις σε έναν αθλητή “βρέχει δεν θα κάνεις προπόνηση”. Οποιοσδήποτε σοβαρός αθλητής δεν θα σταθεί σε αυτή την συνθήκη, ξέρει ότι πρέπει να προπονηθεί και θα το κάνει. Ακόμη και η μία προπόνηση που χάνω είναι σημαντική για μένα και έχει αντίκτυπο. Πόσο μάλλον όταν η μία μέρα γίνεται μια βδομάδα και μένεις με σταυρωμένα χέρια σε μια τέτοια κατάσταση όπου όλα πάνε πίσω… Γενικά στην Ελλάδα για οτιδήποτε συμβαίνει πρέπει να βρεις μόνος σου την λύση, είσαι ο manager του εαυτού σου για τα πάντα δυστυχώς».
Κυριαρχεί η μοναξιά ή μοναχικότητα κάνοντας πρωταθλητισμό χωρίς να εντάσσεται κανείς σε γκρουπ ή να προπονείται σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο; Η Ειρήνη Βασιλείου απαντά σύμφωνα με την δική της εμπειρία και τονίζει πως τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να προσφέρει έργο στον ελληνικό αθλητισμό.
«Από μικρές που ξεκινήσαμε πρωταθλητισμό με την Άννα ήμασταν λίγο πολύ μόνες μας η αλήθεια είναι, γιατί ξέραμε ότι τουλάχιστον έχουμε η μία την άλλη. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να ενταχθώ σε ένα γκρουπ π.χ. 5 ή 10 αθλητών, κυρίως γιατί μου αρέσει λίγο η ηρεμία που φέρνει η μοναχική προπόνηση. Για παρέα ναι, θα ήθελα λόγου χάριν έναν αθλητή ίδιου επιπέδου με εμένα να με βοηθάει στις προπονήσεις».
«Θα μείνω κοντά στον αθλητισμό τα επόμενα χρόνια σίγουρα, θέλω να προσφέρω όσο μπορώ, να βοηθήσω νέα παιδιά στον χώρο, αθλητές ή μελλοντικούς πρωταθλητές – ποτέ δεν ξέρεις – γιατί κι εγώ έχω ζήσει πολλά μέσα από τον στίβο, μου χάρισε τόσα πολλά το άθλημα. Είμαι πολύ κοντά τώρα στην απόκτηση και του πτυχίου προπονητικής, οπότε ναι θα αξιοποιήσω αυτό το εφόδιο, δεν ξέρω ακόμα ακριβώς σε ποιον τομέα ή ρόλο, αλλά θα υπηρετήσω με κάποιον τρόπο το άθλημα.
Όπως είναι δύσκολο να πεις σταματάω τον πρωταθλητισμό, το ίδιο είναι και να τον αφήσεις τελείως, να απομακρυνθείς».
Ολυμπιακοί Αγώνες Παρίσι 2024 – μια χρονιά που για πολλούς συνοδεύτηκε με συμμετοχή στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Τρία χρόνια μετά την πιο πρόσφατη συμμετοχή της στον ιστορικό θεσμό, η Ελληνίδα αθλήτρια τονίζει
«Έμαθα κάποια πράγματα μέσα από την δύσκολη αυτή Ολυμπιακή χρονιά και ακόμα υποστηρίζω ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Δεν σκέφτηκα υποθετικά, η αλήθεια είναι, δεν μου κόστισε που δεν βρισκόμουν στους Ολυμπιακούς. Τα έχω σκεφτεί καλά πλέον τα πράγματα και ένας παράγοντας είναι το πως ανταποκρίθηκε το σώμα μου π.χ. στα πολλά χιλιόμετρα, δεν ξέρω… Όσο να’ ναι ήμουν μια αθλήτρια των 400μ και πήγα στα 800μ και μάλιστα προσέθετα πολύ πολύ σιγά τον κατάλληλο όγκο προπόνησης προκειμένου να προσαρμοστώ.
Χωρίς καμία δεύτερη σκέψη θα έλεγα 400μ για το αγαπημένο μου αγώνισμα. Σωματικά πιο δύσκολο το 400άρι για μένα, πνευματικά τα 800μ είναι δυο πολύ επίπονες στροφές… Στην προπόνηση όταν ακόμα έτρεχα 400άρι είχα κάνει αμέτρητες φορές εμέτο! Στα 800μ είναι μετρημένες οι φορές που έχω φτάσει σε παρόμοιο σημείο».
«Θέλω φέτος να είμαι καλά στην υγεία μου, να νιώθω καλά – αυτή είναι η προτεραιότητά μου. Πολλές φορές το λέμε και δεν το εκτιμάμε, ότι η υγεία είναι πάνω από όλα. Χωρίς υγεία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και δεν είναι δεδομένη».
Κλειστός ή ανοικτός στίβος;
«Μου αρέσει αρκετά ο κλειστός στίβος, η στροφή με την κλίση κλπ αλλά έχει την δυσκολία της και θέλει προετοιμασία. Θέλει προπόνηση και δυστυχώς εδώ εμείς δεν έχουμε τις κατάλληλες εγκαταστάσεις. Αλλά ναι ο κλειστός στίβος μου αρέσει περισσότερο παρόλο που πολλοί δυσανασχετούν επειδή συγκλίνουμε όλοι στον ίδιο διάδρομο αναγκαστικά μετά το πρώτο 200άρι. Εμένα μου αρέσει και με ιντριγκάρει σαν πρόκληση, σε αντίθεση με τον ανοιχτό που στα 400μ τρέχει ο καθένας στον διάδρομό του».
Για όλους τους αθλητές και αθλήτριες υπάρχει μια κούρσα – σταθμός, ένας αγώνας – ορόσημο στην καριέρα τους, που συχνά σκέφτονται με περηφάνεια και ικανοποίηση ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Για την Ειρήνη το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017 προσέφερε στιγμές που θυμάται μέχρι σήμερα και που έπειτα της έδωσαν δύναμη να συνεχίσει και να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία.
«Η αγαπημένη μου κούρσα θα έλεγα, που αναπολώ συχνά, είναι εκείνη στα προκριματικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 2017 που είχα προκριθεί στα ημιτελικά και έτρεχα μαζί με την Άλισον Φίλιξ – που για μένα είναι μια αθλήτρια πρότυπο σε όλα της. Οπότε ναι, ήταν η αγαπημένη μου κούρσα γιατί έτρεξα μαζί της.
Δεν είναι γραφικό να λέμε ότι βλέπουμε πλέον τρελές επιδόσεις σε αυτά τα αγωνίσματα. Το επίπεδο έχει ανέβει πολύ, τα όρια έχουν ξεφύγει και λες… πως θα φτάσω; Σε κάθε διοργάνωση η πρόκριση δυσκολεύει, οι χρόνοι κατεβαίνουν και δεν καταλαβαίνω τι θέλουν να πετύχουν πια. Εκείνοι θα ξέρουν καλύτερα. Πέρα από αυτό, το σύστημα ranking της World Athletics προσωπικά δεν μου αρέσει… Προτιμώ να θέσω έναν στόχο – όριο και να προσπαθώ να πετύχω αυτόν παρά αυτή η κατάταξη. Από την άλλη βέβαια σε αναγκάζει να συμμετέχεις σε αγώνες συστηματικά που αυτό είναι κάτι θετικό».
Πως μια απουσία ή ένας τραυματισμός γεννούν δεκάδες ερμηνείες, κριτικές και συμβουλές που στην Ελλάδα «λατρεύουμε» να δίνουμε; Η εξήγηση είναι απλή, σκληρή και αληθινή. Αν το φαινόμενο της λεγόμενης ανθρωποφαγίας σας φαίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ… μαντέψτε, συναντάται εδώ και χρόνια και στον χώρο του αθλητισμού!
«Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, θέλω να μιλούν οι πράξεις και οι χρόνοι μου. Προσωπικά μου έχουν πει κατάμουτρα ότι “εντάξει 34 χρονών έφτασες, Ολυμπιακούς πήγες… τι άλλο να κάνεις πια; καλά πήγες”. Στην Ελλάδα ο κόσμος έχει μια τάση να δίνει συμβουλές χωρίς να τους τις έχεις ζητήσει και ειδικά όταν είσαι αθλητής είναι αρκετά εκνευριστικό. Εισβάλλουν κατά κάποιον τρόπο στην ζωή σου, σου λένε τι να κάνεις, μέχρι πότε να κάνεις πρωταθλητισμό κ.ο.κ. Δεν γίνεται στην ζωή και ειδικά στην αθλητική σου καριέρα να έχεις μόνο ανοδική πορεία… στην κοινωνία μας σήμερα, με την παραμικρή «πτώση» που θα έχεις, σου δίνουν όλοι μια κλωτσιά και σε έχουν διαγράψει από τον ανταγωνισμό στο μυαλό τους. Με την πρώτη αποτυχία σε θεωρούν τελειωμένο, είναι πολύ σκληρό. Ο κόσμος σε ξεχνάει πολύ εύκολα… με το που πετυχαίνεις κάτι σε συγχαίρει και σε παρουσιάζει για μεγάλο αθλητή, ενώ στην αντίθετη περίπτωση σε περιμένει στην γωνία λέγοντας τα χειρότερα. “Δεν θα επανέλθει ποτέ, έχει πέσει δεν πάει άλλο”.
Το 2023 που έκανα το νταμπλ στο Πανελλήνιο κλειστού στίβου σε 400μ και 800μ, ερχόντουσαν και μου έλεγαν “γιατί επέλεξες να κατέβεις 800μ; αφού θα χάσεις σίγουρα”. Να είμαι ειλικρινής έχω βαρεθεί να κρίνουμε συνεχώς τις ζωές των άλλων και να σχολιάζουμε. Ας κοιτάμε να βελτιωνόμαστε σαν άνθρωποι. Δεν θα αποδεικνύω στον κάθε έναν ποια είμαι και τι έχω καταφέρει».
Η ζωή έξω το στάδιο
«Στην Ελλάδα όπως έχουμε πει δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα κάνοντας αποκλειστικά πρωταθλητισμό. Γι’ αυτό και όπως προανέφερα, για αρκετά χρόνια εργαζόμουν και έκανα προπονήσεις παράλληλα. Είναι λογικό βέβαια να μην μπορούν να συνδυαστούν δύο τόσο απαιτητικές υποχρεώσεις, επομένως σε αυτή την μεταβατική περίοδο της ζωής μου διαβάζω και με το πτυχίο προπονητικής που θα αποκτήσω σύντομα θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο».
