«ΚΛΑΙΩ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ»
Συγκινημένη, γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα, χαμογελαστή αλλά και βουρκωμένη – όπως όλοι οι αθλητές όταν ολοκληρώνουν μια πελώρια προσπάθεια, μια σκληρή πορεία και έναν αγώνα ορόσημο όπως ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, ένα πρότυπο ανθρώπου και αθλήτριας, αποδεικνύει καθημερινά ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός όταν η ψυχή μας μπαίνει μπροστά σε όλες τις δυσκολίες και η καρδιά μας καταρρίπτει κάθε στερεότυπο. Στα 40 της χρόνια, βάδισε για 3η φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, με καμάρι και συσσωρευμένη όλη την ελληνική υπερηφάνεια και στο τερματισμό χάρισε μια μοναδική υπόκλιση σαν η τελευταία πράξη αυτής της πανέμορφης ιστορίας να κλείνει.
Η Αντιγόνη ξέρει πολύ καλά να ξεπερνά τον εαυτό της και μαζί κάθε εμπόδιο που περιλαμβάνει ο αθλητισμός, δεν έκρυψε τα συναισθήματά της, μίλησε για το πνευματικό αδιέξοδο των αθλητών όταν φτάνουν σε ένα σημείο που σκέφτονται να αποσυρθούν και όλες οι στιγμές, χαράς – λύπης, επιτυχίας – αποτυχίας, περνούν μπροστά από τα μάτια τους.
Μετά την κατάκτηση της 22ης θέσης στα 20χλμ βάδην των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, όπου σημείωσε φετινό ρεκόρ 1:31.33, δήλωσε στην ΕΡΤ και το ERTSports:
«Βαθιά συγκινημένη. Είναι η τελευταία μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κλαίω δυο μέρες τώρα, δεν μπορώ να συμμαζέψω τα συναισθήματά μου. Χαίρομαι γιατί είχα μια καλή εμφάνιση. Δεν ξέρω καν τι θέση έχω, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη από την επίδοση για τα δεδομένα της χρονιάς.
Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά. Όταν ένας αθλητής έχει προβλήματα με το σώμα του, έχει προβλήματα και με το μυαλό του. Αυτά είναι αλληλένδετα. Προσπαθούσα μία να φτιάξω το κορμί μου, μία να φτιάξω το μυαλό μου. Ήμουν λίγο μπερδεμένη. Στο τέλος βρήκα τα πατήματά μου, μπήκα στη σειρά. Δούλεψα μεθοδικά και ήμουν σήμερα, νομίζω, με μια αξιοπρεπή εμφάνιση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το Παρίσι μου αφήνει κάτι γλυκό, όλη μου η εμπειρία εδώ. Από μικρό παιδάκι που αγωνίζομαι. Δεν έχω καμία στιγμή άσχημη να θυμάμαι. Είχα πάντα ανοδική πορεία. Οπότε σίγουρα, φεύγω με το κεφάλι πολύ ψηλά. Έχω να θυμάμαι μόνο ωραία πράγματα, φοβερές φιλίες που μένουν για πάντα. Αυτός ο ανταγωνισμός ο εσωτερικός, που βγαίνεις από εδώ και είσαι αγκαλιά. Αυτά τα συναισθήματα μόνο ο αθλητισμός μπορεί να στα χαρίσει και είμαι περήφανη που τα ζω.
Ο αθλητισμός μπορεί να σου προκαλεί συναισθήματα ανεξήγητα… να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα. Να κλαις από χαρά, από συγκίνηση, από ευτυχία, από πίκρα, απ’ όλα. Εγώ σήμερα είμαι γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα… κάθε 3 λεπτά θα κλαίω και θα γελάω. Δεν μπορώ να καταλάβω ένας αθλητής όταν φτάνει στο τέλος του πως αισθάνεται και τις τελευταίες μέρες, ειδικά σήμερα, δεν μπορώ να το χειριστώ. Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο…
Αισθάνομαι πάρα πολύ έτοιμη να συνεχίσω αλλά νομίζω πρέπει να ξέρουμε που σταματάμε εμείς οι αθλητές και πιστεύω τώρα είναι το κατάλληλο σημείο… Πρέπει να μένουμε πιστοί στον εαυτό μας, να ξέρουμε το επόμενο βήμα μας, να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν τι έχουμε πετύχει, τι μας έχουν χαρίσει αυτές οι στιγμές, αυτές οι εμπειρίες. Εμείς οι αθλητές μπορούμε να ζούμε συναισθήματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Ξεκίνησα μικρό παιδάκι και έφτασα ολόκληρη γυναίκα να έχω όλους εσάς, εδώ… τι άλλο να θέλω. Ξεκίνησα μόνη μου και έφτασα να έχω μαζί μου όλη την Ελλάδα».
