Μαμά, συγγνώμη που δεν παίζω ποδόσφαιρο..

Μαμά λυπάμαι, δεν μπορείς να έρθεις στους αγώνες μου, βλέπεις εγώ δεν παίζω ποδόσφαιρο.

*Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς, τις οικογένειες, τους φίλους και συγγενείς που στηρίζουν τα παιδιά-αθλητές τους και που στεναχώρησε αυτή η απόφαση. Γιατί όλοι το γνωρίζουμε πως αν δεν υπήρχατε εσείς, οι αθλητές του στίβου στην Κύπρο θα ήταν ελάχιστοι.

Μαμά, βγήκε η απόφαση του υπουργικού συμβουλίου και δεν ανοίγουν τις κερκίδες του σταδίου για να δεις τους αγώνες. Βλεπεις εγώ πρώτευσα στο στίβο, δεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο για να με υπολογίζουν στις αποφάσεις τους. Οι ιθύνοντες που λες, μάλλον δεν έχουν ξαναδεί στίβο και δεν τους νοιάζει αν εσύ θέλεις να θαυμάσεις το παιδί σου.

Η αλήθεια είναι Μαμά, πως αν εκείνη την ημέρα είχα γενέθλια θα μπορούσαμε να καλέσουμε καμία 20αρια φίλους μας στο σπίτι να το γιορτάσουμε, αλλά βλέπεις η κόρη σου είναι χαρούμενη, καθώς επέλεξε να αγωνίζεται για την Κύπρο και τα χρώματα της πατρίδας της.

Αν Μαμά ήμουν μικρό κορίτσι και εκείνη την ημέρα σου ζητούσα να με πας σε ένα παιδότοπο θα μπορούσες να το κανείς. Θα καθόσουν στη μια άκρη και θα με έβλεπες να τρέχω και να παίζω ανέμελα. Αλλά, δεν είμαι παιδάκι πια και έστω και αν μεγάλωσα, έστω και αν ανήκω στην Εθνική Ομάδα του στίβου εσύ δεν δικαιούσαι να έρθεις να με δεις.

Πάντως Μαμά εκείνη την ήμερα αν παντρευόμουνα θα μπορούσαμε να το γλεντήσουμε με άλλους 300 συγγενείς μας αλλά βλέπεις η κόρη σου από μικρη ονειρευόταν να φοράει την φανέλα της εθνικής και να κερδίζει μετάλλια και οχι να φορέσει νυφικό.

Εν τελει εκείνη την ημέρα Μαμά μπορείς να πας για καφέ, για φαγητό, για ποτό, να δεις φίλους, συγγενείς, να πας σε καφετέριες, σε πάρκα, θάλασσα και όπου αλλού θες. Μόνο στο γήπεδο δεν μπορείς να έρθεις. Μόνο την κόρη σου δεν μπορείς να θαυμάσεις.

Ίσως Μαμά αν οι αγώνες γίνονταν κάπου στο εξωτερικό και όχι στην Κύπρο να μπορούσες μέχρι και με αεροπλάνο να ταξιδέψεις για να έρθεις να με δεις όπως το έχεις ξανακάνει. Αλλά στην Κύπρο βλέπεις σου κλείνουν τη πόρτα στα μούτρα.

Δεν ενδιαφέρει κανέναν Μαμά που τόσα χρόνια με περίμενες καρτερικά έξω στα από τα στάδια για να τελειώσω την προπόνηση. Δεν σκέφτεται κανείς, μαμά τις πόσες ώρες αφιέρωσες να με τρέχεις σε γυμναστήρια, γιατρούς ή φυσιοθεραπευτές, και πως τέτοια μέρα θα ένιωθες μια μικρή δικαίωση.

Δεν νοιάζονται, Μαμά, πως κάθε φορά που με έβλεπες να κλαίω, είτε γιατί έχασα σε ένα αγώνα, είτε γιατί εξαντλήθηκα σε μία προπόνηση, είτε γιατί τραυματίστηκα εσύ ήσουν δίπλα μου και πίστευες σε εμένα δίπλα και τριπλά. Μου έπιανες το χέρι και με σήκωνες ξανά και ξανά όταν έπεφτα. Περίμενες τη στιγμή που θα τα καταφέρω και πάλι. Και τώρα τα κατάφερα και είμαι πολύ περήφανη για την προσπάθεια μας, Μαμά.

Εσύ όμως Μαμά τώρα δεν μπορείς να έρθεις να με δεις να πραγματοποιώ τα όνειρά μου.

Πάντως Μαμά -ας σου εξομολογηθώ ένα μυστικό- εγώ ανυπομονούσα πως και πως για τη μέρα του αγώνα. Περίμενα να ακούσω από τις κερκίδες να φωνάζεις: «Πάμε Μαρία». Δυο λέξεις που κρύβουν μέσα τους όλη την προσπάθεια που καταβάλαμε και οι δύο για να είμαι εδώ σήμερα. Και μόλις περνούσα τον πήχη να σε έβλεπα να πανηγυρίζεις σα μικρό παιδάκι. Γιατί εσύ ξέρεις πόσο κοπίασα για να τα καταφέρω και να βρίσκομαι εδώ.

Δεν πειράζει Μαμά εγώ θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι πως είσαι κάπου στις κερκίδες και με βλέπεις. Και ας σου επιβάλλεται να μείνεις σπίτι ξανά, και ας παραμένουν οι κερκίδες άδειες. Αν και το ξέρω Μαμά πως δεν θα μείνεις σπίτι, θα έρθεις στο γήπεδο και θα ψάχνεις γύρω-γύρω μια χαραμάδα, ένα ύψωμα για να μπορέσεις να με δεις.

Γιατί για εσένα Μαμά δεν έχει σημασία που δεν παίζω ποδόσφαιρο, που σήμερα δεν έχω γενέθλια ή δεν παντρεύομαι. Εσύ Μαμά δεν χρειάζεσαι αναπαυτικές καρέκλες ή θέσεις VIP για να με δεις να αγωνίζομαι. Θα είσαι δίπλα μου σταθερά, διακριτικά και ουσιαστικά όπως είσαι τόσα χρόνια.

Επί τη ευκαιρία Μαμά σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα!

*Το κείμενο αποτελεί μία δια-μαρτυρία Κύπριας πρωταθλήτριας που αποτελεί εδώ και χρόνια βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας στίβου.