«Αξίζουν οι τόσες ώρες προπόνησης; κάνω προπόνηση σε εργοτάξιο!»

Με ανάμεικτα συναισθήματα, συνειδητοποιημένη αλλά και ταυτόχρονα απογοητευμένη, η Ελένη Πόλακ άνοιξε την καρδιά της στην μεικτή ζώνη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μετά την ολοκλήρωση της συμμετοχής της στον προκριματικό του άλματος επί κοντώ, όπου έμεινε εκτός τελικού (4.35μ) μετά από τρεις άκυρες προσπάθειες στα 4.50μ.

Η 27χρονη Ελληνίδα αθλήτρια δεν έκρυψε την αμφιβολία της για το άμεσο μέλλον της στον πρωταθλητισμό, την κούρασή της λόγω των συγκεκριμένων επιδόσεων και τον ρόλο του Αγίου Κοσμά στην προσπάθειά της, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Μπαίνω σε ένα γήπεδο που είναι εργοτάξιο, όλα είναι υπό κατεδάφιση, όλα είναι κατεστραμμένα και πρέπει να προπονηθώ για όσο ακόμα υπάρχει. Μαζί με το στάδιο λέω κι εγώ ότι θα δώσω μια τελευταία χρονιά…».

Οι δηλώσεις της Ελένης Πόλακ:

«Έχω φτάσει σε ένα σημείο που κι εγώ έχω κουραστεί. Σίγουρα κάνω αυτό που αγαπάω, αλλά δεν είναι αυτό που θα με πάει πιο μπροστά στην ζωή μου. Σκέφτομαι πολύ συχνά… «αξίζουν οι τόσες ώρες προπόνησης;», «αξίζει που είμαι εδώ και δεν βγαίνει τίποτα»; Ξέρω ότι όλο αυτό είναι μέρος της προπόνησης – όλη λένε ότι είμαι μικρή σε ηλικία, αλλά 27 ετών δεν θεωρώ ότι είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Τίποτα, δεν ξέρω τι να κρατήσω ακριβώς από αυτό το Παγκόσμιο, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Εγώ είμαι ευχαριστημένη στο τέλος της ημέρας γιατί ξέρω ότι έδωσα ό,τι είχα σήμερα και δεν βγήκε. Τι να κάνουμε… Η συνέχεια μου θα κριθεί από του χρόνου, δηλαδή αν το χειμώνα δω ότι είμαι στην ίδια κατάσταση με τώρα θα δω. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να πάω στο Παρίσι με μια τέτοια επίδοση – που δεν θεωρώ καν ότι θα πάω. Αν είναι έτσι η χρονιά μου δεν νομίζω ότι θα με βάλει μέσα. Πρέπει να βάλει πολύ ο Θεός το χέρι του για να βρεθώ στο Παρίσι… Είμαι αισιόδοξη, κάθε χρόνο δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, ακόμα και πέρσι που παντού έκανα τρεις άκυρες πάλι τα έδινα όλα γι’ αυτό και με έβλεπαν όλοι να κλαίω τόσο πολύ. Πλέον, έχω μάθει να εκτιμάω και τα πρώτα ύψη γιατί ακόμα και το 4.20μ σήμερα, εγώ πέρσι δεν μπορούσα να το περάσω. 

Δεν ξέρω πόσο χαρούμενη θα είμαι αν αφήσω τα στίβο, αλλά δεν ξέρω πόσο χαρούμενη θα είμαι αν συνεχίσω στο στίβο… Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη και ευχαριστημένη από σήμερα, αλλά σκέφτομαι ότι το 2021 ήταν η καλύτερη μου χρονιά και από τότε δεν είμαι πουθενά. Με στεναχωρεί ακόμη και το δημοσιογραφικό κομμάτι – δηλαδή αν σκεφτείς ότι παντού γράφουν ότι «α, προσπαθεί» ή ότι απλά συμμετέχω… Δεν με απασχολεί τόσο, αλλά όσο να’ ναι είναι κι αυτό ένα «χαστούκι» – κάτι βλέπουν οι άλλοι που εσύ δεν βλέπεις γιατί είσαι παθιασμένος. Προσπαθώ στο τέλος της ημέρας να δω τι είναι αυτό που συμβαίνει και να βγάλω το πάθος μου προς τα έξω ή αν όντως έχει τελειώσει η καριέρα μου και απλά παλεύω.

Δεν ξέρω αν είναι λάθος ή σωστό αυτό που κάνω – δεν είναι ότι έχω χάσει την σπίθα μου. Μέσα στον αγώνα θεωρώ ότι την έχω και δίνω το 100% μου. Υπάρχει μια σχέση μίσους και αγάπης για το άθλημα, γιατί πολλές φορές έχω πει ότι θα τα παρατήσω – υπάρχει πίεση, άγχος, χτυπήματα… 

Σίγουρα όλο αυτό με τον Άγιο Κοσμά έχει παίξει ένα ρόλο… Μπαίνω σε ένα γήπεδο που είναι εργοτάξιο, όλα είναι υπό κατεδάφιση. Μαζί με αυτό λέω κι εγώ ότι θα δώσω μια τελευταία χρονιά… Στο ΟΑΚΑ προσωπικά δεν μπορώ να πηγαίνω – δεν συμφέρει και οικονομικά να προπονούμαι εκεί, οπότε δεν ξέρω, όλα είναι ρευστά. Δεν είμαι πια 15 χρονών να με στηρίζουν οι γονείς μου και όλα αυτό – το οικονομικό κομμάτι, το ότι δεν πάω καλά, το θέμα του γηπέδου… είναι πολλά μαζί. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που θέλω να κάνω κάτι για μένα».