Το «δώρο» του καλοκαιριού, η «τέχνη για την τέχνη» και το αύριο της Δόση

Μεράκι, πάθος και στοχοπροσήλωση είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά της Παναγιώτας Δόση, η οποία ξεκίνησε τις προπονήσεις της ενόψει της ολυμπιακής χρονιάς και βαδίζει στο μονοπάτι της προετοιμασίας της για το 2024 με ενθουσιασμό.

της Δέσποινας Μπαλαχτάρη for Trackfieldcy

Η Δευτεραθλήτρια Ευρώπης Κ23 του Εσπού τον περασμένο Ιούλιο (1.89μ) και μέλος της Εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια ξεχειλίζει από αγάπη για το αγώνισμά της και τον στίβο και έχει ήδη αφοσιωθεί στον αθλητισμό από την παιδική της ηλικία.

Παρά τις όποιες αντιξοότητες φέρνει ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα του 2023 και η πλήρης απασχόληση ενός αθλητή, η οποία περιλαμβάνει προπονήσεις, προετοιμασίες, ταξίδια και διοργανώσεις η Παναγιώτα Δόση έχει αγκαλιάσει την διαδικασία. Η Ελληνίδα άλτρια ολοκλήρωσε τις σπουδές της στον ίδιο τομέα και δηλώνει πανέτοιμη να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο φέτος, με στόχο να ξεπεράσει τα όριά της και να διεκδικήσει την συμμετοχή της στο Παρίσι.

Για την έναρξη της νέας σεζόν, τις προπονήσεις και το περασμένο καλοκαίρι που πέτυχε σπουδαίες διακρίσεις, ατομικό ρεκόρ και το ντεμπούτο της σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα συνοδευόταν από έναν τραυματισμό…

«Αρχικά, φέτος είναι η πρώτη χρονιά που θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τον στίβο και δεν θα έχω άλλες υποχρεώσεις και είμαι πολύ ενθουσιασμένη με αυτό το γεγονός. Χαίρομαι να πηγαίνω στο γήπεδο, να κάνω προπόνηση, να κάνω αυτό που αγαπάω, εφόσον έχουν τελειώσει και οι σπουδές μου – ολοκλήρωσα την σχολή μου στα 4 χρόνια. Έχω περάσει από μια διαδικασία φυσικά, από τις μικρές κατηγορίες που δεν ζορίστηκα πάρα πολύ για να μπορώ να δουλέψω τώρα – την κατάλληλη στιγμή. Έχω μπει έτσι με πολύ μεγάλη όρεξη καθώς η προηγούμενη χρονιά κύλησε πολύ καλά για μένα. Όσον αφορά το διάστρεμμα πριν το Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, ναι ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, αλλά για μένα η σεζόν ήταν ήδη επιτυχημένη… το είδα ως «δώρο», πήγα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για το βάπτισμα του πυρός. Έκανα μεγάλη αποκατάσταση, τρεις βδομάδες καθημερινά φυσιοθεραπείες κλπ… σίγουρα θα μπορούσε να είχε πάει καλά ή και το αντίθετο, εγώ κρατάω σε κάθε περίπτωση την θετική εμπειρία. Από την διοργάνωση της Βουδαπέστης κατάλαβα ότι όποιος κάνει προπόνηση, είναι στρατιώτης στο πρόγραμμά του την διατροφή του, στον ύπνο του, έχει τους χώρους να γυμναστεί και έχει ροή όλη η προετοιμασία του – δεν είναι δύσκολο να βρίσκεται σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις και να διεκδικεί θέσεις (εφόσον έχει ακολουθήσει μια πεπατημένη πριν). Είναι κάτι εξωπραγματικό όπως το βίωσα… σαν διαγαλαξιακό πρωτάθλημα! Που είναι κάπως έτσι δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι – μπορείς να βρεθείς ανάμεσα σε αυτούς τους συμμετέχοντες»!

Για την… απομυθοποίηση ενός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και όλους τους ενδιάμεσους κρίσιμους σταθμούς μέχρι την Βουδαπέστη

«Να πω καταρχάς ότι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν ήταν ακριβώς στους στόχους μου στις αρχές της χρονιάς… δηλαδή το να πιάσω το ranking για να συμμετάσχω στην Βουδαπέστη δεν ήταν κάτι που είχα προγραμματίσει. Έλεγα ότι αν βγει, βγήκε. Από τον πρώτο αγώνα που συμμετείχα και έδινε βαθμούς, δηλαδή το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, μέχρι τους αγώνες προετοιμασίας για το Ευρωπαϊκό (που ήταν ο κύριος στόχος της χρονιάς). Συνεπώς, από την αρχή της προετοιμασίας μου είπα ότι πρέπει να πηγαίνουν βήμα-βήμα οι στόχοι, να επιτυγχάνονται… Θα πρέπει να γίνει ένας πολύ καλός αγώνας στο Πανελλήνιο, ένας στο Ευρωπαϊκό κι ένας στο Βαλκανικό… τρεις διαφορετικοί σταθμοί που αν όλα πήγαιναν καλά θα οδηγούσαν και στον τέταρτο – δηλαδή την Βουδαπέστη. Για μένα ο βασικός στόχος ήταν το Ευρωπαϊκό, το ότι έφτασα στην Βουδαπέστη ήταν ευτυχία! Ήθελε ο Θεός να φέρει αυτό μπροστά μου, κάποια πράγματα ήθελε να μου διδάξει, θέλω να ελπίζω ότι τα κατάλαβα και εφόσον θέλει, να βρεθώ ξανά σε μεγάλες διοργανώσεις του χρόνου να ξανακάνω την Ελλάδα περήφανη»!

Ήταν μια τραβηγμένη χρονιά για σένα η περσινή; Σωματικά ή πνευματικά…

«Πέρσι ήταν γενικά μια δύσκολη χρονιά για μένα, λόγω του ότι ήταν η τελευταία με ακαδημαϊκές υποχρεώσεις και είχα συνολικά τέσσερα χρόνια παράλληλης δουλειάς και με το Πανεπιστήμιο μου. Πέρασα θα πω μια διαδικασία αμφισβήτησης, ότι για παράδειγμα έχω δώσει περισσότερη βάση εκεί… ότι έχω μείνει στάσιμη στις επιδόσεις μου κλπ. Θεώρησα – και έτσι έπραξα – ότι πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του πανεπιστημίου μέχρι τα 22 για να είσαι ελεύθερος μετά να κάνεις όντως πρωταθλητισμό. Έδωσα βάση εκεί, ναι, έμεινα στάσιμη στις επιδόσεις μου που όμως δεν έπεσαν, δηλαδή παρέμεινα στο ίδιο επίπεδο… το 1.85μ ήταν εφικτό για μένα – δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Αποφάσισα λοιπόν από τον Μάρτιο (που ήταν το τελευταίο εξάμηνο για την σχολή μου και με βοηθάει πολύ και ο μπαμπάς μου με το κομμάτι της σχολής, συζητάμε πράγματα για μαθήματα που με απασχολούν, για την πτυχιακή μου, θα μου δώσει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές) να ασχοληθώ περισσότερο με τον στίβο, να κάνω περισσότερη προπόνηση. Το χειμώνα μάλιστα δεν είχαμε στρώματα στο κλειστό στην Θεσσαλονίκη και χωρίς αυτά ύψος δεν γίνεται… μπήκαν Δεκέμβρη, επομένως ήταν ελλιπής η προετοιμασία και μπήκα λίγο στεναχωρημένη στον ανοιχτό γιατί δεν είχα τα εχέγγυα για άλματα στον κλειστό, νωρίτερα στην χρονιά. Παρόλα αυτά, έκανα την προπόνηση μου, είμαι χαρούμενη – πάμε για τα επόμενα»!

Πως είναι να έχεις προπονητή τον πατέρα σου; Να υπάρχουν κοινοί στόχοι και όνειρα; 

«Αρχικά για μένα ο πατέρας μου είναι το πρότυπό μου επαγγελματικά. Δηλαδή κι εγώ ως πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, το κομμάτι της προπονητικής σε υψηλό επίπεδο το αγαπώ πάρα πολύ – πάνω σε αυτό βασίστηκε και η πτυχιακή μου και το να βλέπω τον πατέρα μου από μικρή ηλικία σε αυτό, να μιλάμε για θέματα τεχνικά, ακαδημαϊκά, να μιλάμε με τις ώρες, να αναλύουμε… Τρελαίνομαι! Είναι κάτι που αγαπάω και σαν μικρόβιο μου το πέρασε εκείνος. Τόσο το επιστημονικό κομμάτι όσο και το αθλητικό, γιατί αγαπώ παθολογικά τον στίβο και το ύψος. Είναι κάτι που δεν μπορώ να με φανταστώ να μην το κάνω. Όπως με ρώτησες και πριν για την χρονιά που πέρασε αν ήταν δύσκολη… μου άρεσε πολύ γιατί παρόλο που έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι μου και δεν έβλεπα τους ανθρώπους μου, γυρνούσα στο τέλος της ημέρας γεμάτη και ένιωθα ενεργός άνθρωπος. Αυτό θαυμάζω στον μπαμπά μου γιατί κάνει ακριβώς αυτό που αγαπά και του αρέσει, έχουμε παράλληλα και μια υπέροχη σχέση μεταξύ μας και δεν θεωρώ ότι υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις ένα κοινό όνειρο να πραγματοποιείται. Είναι και δικό μου και δικό του… Όταν υπάρχουν κοινοί στόχοι, όνειρα και δουλεύεις με επαγγελματισμό, η συνεργασία θα πετύχει»! 

Βλέπεις το επαγγελματικό ενδεχόμενο της προπονητικής στο μέλλον; Τώρα που ολοκλήρωσες τις σπουδές σου πάνω σε αυτό… 

«Αυτή την στιγμή αισθάνομαι αυτό που λένε «η τέχνη για την τέχνη»… Πως ήταν σε προηγούμενους αιώνες που οι ζωγράφοι είχαν δημιουργήσει ένα κίνημα και έλεγαν ότι «δεν μας ενδιαφέρουν τα χρήματα, εμείς θέλουμε να δείξουμε το έργο μας και το ταλέντο μας»… Εγώ αυτή την στιγμή αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω και το βλέπω ακριβώς έτσι. Το κομμάτι της προπονητικής θέλω να το εφαρμόσω πάνω μου ουσιαστικά, τώρα που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, εμπιστεύομαι τον πατέρα μου 100% – δεν θέλω να εκτελώ δύο ρόλους εννοείται – και με καθοδηγεί απόλυτα. Στο μέλλον σίγουρα θέλω να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό, αλλά αυτή την στιγμή θέλω να κάνω προπόνηση, να απολαύσω την ολυμπιακή χρονιά χωρίς να με κουράζουν άλλες υποχρεώσεις και πρώτα ο Θεός αθλήτρια θα μπορώ να είμαι για τα επόμενα 10 χρόνια. Μεταπτυχιακό κάνω και στα 60 μου που λέει ο λόγος… στίβο όμως όχι. Οπότε θέλω να το «ξεζουμίσω» όσο γίνεται αυτή την στιγμή»!

Πρωταθλητισμός VS Υποδομές, εγκαταστάσεις, επαρχία 

«Ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα είναι θέμα ανιδιοτέλειας. Αυτή την στιγμή ακόμη και τα μεγάλα αστικά κέντρα πάσχουν, δεν είναι κάτι πρωτάκουστο νομίh ζω ο περισσότερος κόσμος το ξέρει. Στο Καυτατζόγλειο μπήκε ταρτάν πριν δύο χρόνια κι αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε προπόνηση μέσα, η Αθήνα είναι κλειστή από θέμα γηπέδων – σταδίων… Προφανώς και οι εγκαταστάσεις είναι άσχημες, προφανώς και το κάνεις γιατί το αγαπάς και προσπαθείς να βρεις εναλλακτικές λύσεις, εγώ είμαι χαρούμενη γιατί έχω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου για να προπονηθώ. Έχουμε επίσης το Παλαί που όπως είπα πριν, δεν είχαμε στρώματα μέχρι τον Δεκέμβρη, στους Αμπελόκηπους δεν είχαμε θέρμανση, είναι δηλαδή μια κατάσταση που πλέον είναι κανονικότητα. Πηγαίνεις σε μεγάλες διοργανώσεις ή σε εγκαταστάσεις στο εξωτερικό και βλέπεις για παράδειγμα σε ένα επαρχιακό σχολείο της Τσεχίας, στο Κλάντο να έχει υποδομές 10 φορές καλύτερες από ένα στάδιο στην Ελλάδα… σε σχολείο δημοτικού! Θεωρώ ότι τα κέντρα που βλέπουμε στο εξωτερικό είναι πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Ναι βλέπουμε να μπαίνουν ταρτάν σε κάποια γήπεδα, αλλά αφορούν αποκλειστικά τον ανοιχτό στίβο, ο οποίος και πάλι το καλοκαίρι δεν είναι αξιοποιήσιμος από θέμα προπόνησης. Οι περισσότεροι αθλητές προπονούμαστε στον κλειστό και το καλοκαίρι… η Ελλάδα πάσχει από υλικοτεχνικές υποδομές. Προσωπικά, δεν μιλάω έντονα γι’ αυτό το θέμα γιατί από την Κέρκυρα που δεν είχα τίποτα, βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη που έχω έστω μια προπονητική στέγη… η οποία έχει κεραμίδι για στέγη, ναι είναι μικρή γιατί χωράει μόλις 6 βήματα ενώ πηδάω με οκτώ, αλλά θα μπορέσω να το βολέψω κάπως. Το θέμα βέβαια δεν είναι να το βολέψω… είναι να γίνει προπόνηση. Είναι κρίμα να αγαπάς κάτι τόσο πολύ, να έχει η χώρα μας ενεργούς Ολυμπιονίκες και να μην έχουμε γήπεδα».

Η συνεχής προσαρμογή στις συνθήκες, οι παθογένειες του πρωταθλητισμού και η ανεπαρκής στήριξη…

«Εμένα ο κλειστός δεν μου βγήκε πέρσι γιατί ξεκάθαρα δεν είχαμε στρώματα για άλματα. Στην καλοκαιρινή προετοιμασία είχαμε αυτή την δυνατότητα και όλα πήγαν αρκετά καλά. Αλλά εντάξει, όλοι το ίδιο πρόβλημα έχουμε δεν αποτελεί μόνο δικό μου ζήτημα… Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας το ίδιο συμβαίνει, καμία πόλη δεν επαρκεί στο θέμα του κλειστού στίβου, ακόμα και όσα παιδιά προπονούνται στο ΟΑΚΑ το ίδιο πρόβλημα με την θέρμανση είχαν. Για να μην αναφερθούμε σε νησιά και πιο επαρχιακές πόλεις… είναι γενικό το πρόβλημα. Πάμε σε αγώνες στο εξωτερικό και βλέπουμε στάδια να στήνονται σε τρεις μήνες… αν υπάρχει καλή θέληση όλα γίνονται. Δεν το θέλουμε τόσο πολύ, δεν το αγαπάμε… είμαστε στην χώρα που γεννήθηκε ο κλασικός αθλητισμός και δεν τον στηρίζουμε. Γιατί για εμάς ο στίβος δεν είναι ποδόσφαιρο και μπάσκετ… Έχεις τον Μίλτο Τεντόγλου στην χώρα σου ή την Στεφανίδη και δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε επαρκώς την προπόνησή τους, να βρίσκονται σε ένα στάδιο να τους βλέπει ο κόσμος, να αποτελούν καθημερινά πρότυπο έτσι. Δύσκολα τα πράγματα…».

Οι στόχοι και οι σταθμοί της ολυμπιακής χρονιάς…

«Το 2024 ξεκινάει όπως προείπα με πολύ μεγάλη χαρά και αγάπη γιατί θα μπορώ επιτέλους να αφοσιωθώ πλήρως στον πρωταθλητισμό. Να κάνω το όνειρό μου. Είμαι στρατιώτης στην προπόνηση και για αρχή στόχος είναι μήνα – μήνα να βλέπω βελτίωση στις ικανότητές μου. Αν αυτό συμβαίνει χωρίς τραυματισμούς θα προγραμματίσω επακριβώς τους στόχους μου, θέλω να βγουν σωστά όλες οι φάσεις προετοιμασίας μου. Να βγάζω σωστά άλματα, να φτάσω στον κλειστό στίβο (που δεν αποτελεί στόχο για εμένα φέτος) για να φτιάξω τις τεχνικές μου κάνοντας ένα πέρασμα, να διορθώσω τα λάθη μου. Είναι μια διοργάνωση που επιτρέπει να βρούμε λίγο αγωνιστικό ρυθμό, από εκεί και πέρα στόχος της χρονιάς είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα φυσικά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες – το όνειρο κάθε αθλητή δηλαδή. Όλα αυτά για να γίνουν πρέπει να φτάσεις χωρίς τραυματισμούς και γι’ αυτό το βλέπουμε μέρα με την μέρα για να απογοητευτούμε σε καμία περίπτωση. Ο κλειστός στίβος είναι αφορμή για μερικά άλματα στην αρχή της χρονιάς, θα δοκιμάσουμε πράγματα, θα μαζέψουμε κάποιους βαθμούς και αν το θέλει ο Θεός να βγει μια καλή επίδοση στον κλειστό στίβο, γιατί όχι»;

Περί Εθνικής ομάδας, συναγωνισμού και ανταγωνιστικού επιπέδου…

«Καταρχάς το κεφάλαιο της Εθνικής ομάδας αποτελεί όνειρο κάθε αθλητή. Από μικρή ήθελα να φορέσω το Εθνόσημο και θυμάμαι την πρώτη μου ζακέτα να μου την είχε δώσει ο Μέρλος σε μια διοργάνωση στην Κρήτη. Ο πρώτος στόχος λοιπόν για κάθε αθλητή είναι να αποτελέσει μέλος της Εθνικής ομάδας, πραγματοποιούσαμε το όνειρο μέσω του μίτινγκ Ελλάδα – Κύπρος όταν ήμασταν μικρά και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να δίνεται αυτή η δυνατότητα σε περισσότερα παιδιά να μπαίνουν στο κλίμα της Εθνικής ομάδας. Να βιώνουν μέσα από διοργανώσεις το να είναι μέλη ή να γνωρίζουν την Εθνική ομάδα και τους αθλητές της. Το να είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας είναι κάτι μοναδικό… να φοράς το εθνόσημο, τα γαλανόλευκα, να εκπροσωπείς την χώρα – ήταν πάντα το όνειρο μου και πάντα ήθελα να είμαι μέρος αυτού όχι απλά για να «λέω» ότι είμαι. Από εκεί και πέρα, το να είμαστε πολλές κοπέλες αυτή την στιγμή στο ύψος και γενικότερα να έχουν ανοίξει οι ορίζοντες της εθνικής είναι θέμα αθλητικού πολιτισμού. Στην Ελλάδα που γέννησε τον κλασικό αθλητισμό, το να υπάρχουμε πολλά άτομα που προπονούμαστε σε υψηλό επίπεδο και κάνουμε πρωταθλητισμό είναι ευλογία για το άθλημα. Δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να «τραβάμε» η μία την άλλη, δεν χρειάζεται απαραίτητα να βγεις σε αγώνες έξω όταν στην χώρα σου έχεις δυνατά μίτινγκ και ωραίο ανταγωνισμό. Είναι υπέροχο να κατεβαίνουμε όλες μαζί σε διοργανώσεις, γιατί ο στίβος ναι μεν είναι ατομικό άθλημα αλλά από την στιγμή που εκπροσωπείς την Ελλάδα σε μεγάλες διοργανώσεις, όλα γίνονται για την χώρα σου και όχι για εσένα προσωπικά. Δεν θεωρώ ότι ανοίγει ο δρόμος για νεότερους υπό την έννοια των θέσεων, θέλω όλο και περισσότεροι να έχουν την δυνατότητα να χαίρονται τον πρωταθλητισμό, να τον αγαπούν και να μπορούν να σταθούν σε ένα επίπεδο όλοι μαζί. Συναγωνισμός θα υπάρχει όπως υπάρχει ο τίτλος του 1ου, 2ου και 3ου, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ όμορφο να βρισκόμαστε πολλά άτομα στον ίδιο χώρο, με εξίσου υψηλούς στόχους».

Η συμβολή του συναγωνισμού σε διοργανώσεις και αποστολές και η ανάγκη για περισσότερα μίτινγκ στην Ελλάδα…

«Όσον αφορά το επίπεδο και τον ανταγωνισμό, για μένα το ότι βρέθηκα με την Τατιάνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν πολύ σημαντικό. Μου έδωσε εμπειρία, γιατί η ίδια έχει αγωνιστεί και βρεθεί σε πολλές διοργανώσεις – θυμάμαι να μου εξηγεί πριν τον προκριματικό στην Βουδαπέστη πως και τι, γιατί εγώ δεν έχει ξανασυμμετάσχει σε αγώνα τέτοιου επιπέδου. Μοιράστηκε την εμπειρία της μαζί μου και γενικά αν η χώρα μας εξασφάλιζε εξίσου ανταγωνιστικά μίτινγκ που θα έδιναν πολύτιμους βαθμούς για το ράνκινγκ και υψηλό επίπεδο αγώνων, δεν θα χρειαζόταν να πηγαίνουμε σε διοργανώσεις εκτός. Οι αγώνες και οι διοργανώσεις δημιουργούν τους αθλητές! Το να μπορείς να συναγωνιστείς στην χώρα σου ανεβάζει το επίπεδο του αθλήματος προφανώς και για παράδειγμα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα είναι ένας αγώνας που μπορεί να στηθεί πολύ δυνατά. Για μένα θα ήταν πολύ κρίσιμο να έχουμε μεγάλα μίτινγκ στην Ελλάδα, όχι Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, αλλά διοργανώσεις υψηλού επιπέδου».

Πως θα πρέπει να αναβαθμίσουμε την εμπορικότητα του κλασικού αθλητισμού; Να προσεγγίσουμε κόσμο, θεατές, εν δυνάμει αθλητές; 

«Πρόσφατα είχα αυτή την συζήτηση με τον μπαμπά μου, όταν ήμασταν στην Βουδαπέστη και παρακολουθούσαμε τους αγώνες… Είναι πάρα πολύ ωραίο ο κλασικός αθλητισμός να γίνει πρότυπο για τα μικρά παιδιά, πρότυπο ανιδιοτελούς προσπάθειας, αγάπης για το άθλημα… Αυτό που λέγαμε πριν «τέχνη για την τέχνη». Στην αρχαιότητα υπήρχαν άλλες αξίες και ήθη για τον αθλητισμό και μάλιστα, έλεγαν ότι όταν ο πρωταθλητισμός γίνεται επάγγελμα, χάνεται η ουσία. Με την έννοια ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει μια πολική προσωπικότητα, να γίνεσαι δίπολο και τρίπολο αν χρειαστεί, να έχεις πολλές πτυχές στην προσωπικότητά σου. Για μένα το να γίνει πιο δημοφιλής ο στίβος θα πρέπει να πραγματοποιηθεί με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που γίνεται στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Δηλαδή, το να πηγαίνω να παρακολουθήσω ένα πρωτάθλημα να μην έχει ως λόγο το ότι θα δω την Δόση, ή την κάθε Δόση που είναι γνωστή για το άθλημα της. Να πηγαίνει ένα μικρό παιδί και να αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε έναν χώρο με ήθος, με αξίες, ότι όλοι οι αθλητές προσπαθούν για το καλύτερο – κάποιες φορές πετυχαίνουν, κάποιες δεν πετυχαίνουν. Να μεταδίδεται αυτό το ότι μπορεί ο καθένας να πετύχει αν προσπαθήσει ενεργά και κοπιάσει για κάτι ή ότι δεν ανταμείβεται πάντα η προσπάθεια, δεν πιάνουμε πάντα τον στόχο μας στον αγώνα. Θέλω να πάει προς τα εκεί το κομμάτι της δημοσιότητας και όχι τόσο σαν σόου όπως είδαμε φαντασμαγορικά πράγματα στην Βουδαπέστη. Δεν είναι αυτό ο στίβος, δεν είναι αυτό που γέννησε και προάγει η δική μας η χώρα. Δεν θα ήθελα να γίνει μπάσκετ ο στίβος, δεν χρειαζόμαστε μαζορέτες στον στίβο πχ, χρειαζόμαστε να καταλάβει ο κόσμος τι είναι»!